Leontine Vreeke ontdekt dat energiearmoede – als tien procent van je inkomen naar een warm huis gaat – niet meer alleen (sociale) huurders treft. “Uw nieuwe maandbedrag wordt €766 per maand”.
Het was altijd ver-van-mijn-bed-show, de verhalen over mensen die straks – maar ook nu al – hun energierekening niet meer kunnen betalen. Vaak zijn dat toch huurders van sociale woningen die slecht onderhouden zijn? Niet of niet goed geïsoleerd en dan ook nog in de armere wijken van Nederland?
Met de hoge gasprijzen en een strenge winter voor de deur, heeft het Rijk dan ook maatregelen genomen om de gevolgen voor huishoudens te verzachten in 2022: minder belasting heffen op energie. En een extra belastingkorting op de energierekening. Al met al levert dit gemiddeld €400 aan compensatie op per huishouden.
Ik las het, ik zag het en ik dacht: wat fijn voor die mensen dat onze Staat dit doet. Natuurlijk schoot het ook nog door mijn hoofd dat een meer structurele oplossing beter zou zijn, zoals het verduurzamen en goed isoleren van de woningen. En ik ging vervolgens verder met mijn Netflix-serie.
Al één reactie — discussieer mee!
Als huurder van een sociale woning heb ik een geweldig mooie energierekening. Ik woon in een complex midden in het centrum gebouwd begin jaren ’80, dat tien jaar geleden helemaal is gerenoveerd. Mijn energielasten zijn beperkt tot 60 euro voorschot per maand voor de stadsverwarming en het warm water. Bij de afrekening krijg ik altijd 1/3 daarvan terug. Er is geen gasaansluiting. Mijn elektriciteitsrekening bedraagt 16 euro per maand voorschot, de eindrekening komt neer op 100 euro elektriciteit per jaar. Vorig jaar zei de Eneco tegen me: meneer u gebruikt zo weinig energie, u mag per maand betalen. Toen ik las, dat de regering 400 euro energiesubsidie ging uitdelen, lag ik in een deuk.
Nu ligt mijn appartement op het zuidoosten en in de winter als de zon schijnt, hoef ik de verwarming niet aan te doen. Ik ben al heel lang milieubewust bezig. Zo heb ik relatief nieuwe apparaten en overal LED- of spaarlampen. De was droog ik op het balkon en de afwas doe ik met de hand. Ook op andere terreinen hou ik rekening met mijn ecologische voetafdruk. Ik reis met de fiets of het OV, eet grotendeels vegetarisch en biologisch. Ondanks het verplichte thuiswerken is mijn energierekening tot mijn verbazing vrijwel gelijk gebleven. Misschien is mijn situatie uitzonderlijk.
Natuurlijk moeten we massaal investeren in duurzaam maken en isoleren van woningen. In verschillende delen van Rotterdam lopen daarvoor projecten. Makkelijk gaat dat niet. Een goede vriend woont in een maisonnette in Pendrecht, waar een dergelijk project loopt: van het gas af en isoleren. Alle woningen in het complex zijn koopwoningen. Een groot deel van de koopwoningen is gekocht door verschillende huisjesmelkers, die de woningen aan arbeidsmigranten verhuren. De vereniging van eigenaren functioneert nauwelijks, want de huisjesmelkers zijn alleen op papier lid. Verduurzaming kost extra geld, ondanks de subsidies. Dat geld hebben eigenaren/bewoners niet en de huisjesmelkers geven niet thuis. Dat maakt meedoen aan het duurzaamheidsproject nauwelijks mogelijk. Het is duidelijk dat hier meer moet gebeuren, dan het inzetten van milieucoaches. Maar wat?