The Writer’s Guide (to the Galaxy) publiceert fictieve stadsverhalen op Vers Beton. Dit keer een kerstverhaal geschreven door Ivana Pilipović en Marina Lazëri.
Waar is Lucas heen vanavond?” vraagt Katerina terwijl ik met de oesters aan het prutsen ben.
“Beneden bij De Klapdeur, een of andere belangrijke wedstrijd.” Ik heb vanochtend een YouTube-tutorial gekeken over hoe je het beste oesters open kunt maken. Nu ik er echt aan begonnen ben, ontdek ik dat een aardappelschilmesje toch niet hetzelfde doet als een oestermes. “Heb je toevallig een platte schroevendraaier,” hoor ik achter mij nadat ik drie keer bijna in mijn handpalm heb gestoken. Ik knik en loop naar de zolder om het te pakken.
Terwijl ik de trap weer af loop, kijk ik door de spijlen van de trap de keuken in. Katerina leunt tegen het aanrecht en bestudeert het schilderij dat voor haar aan de muur hangt. Ik stop met lopen en blijf naar haar kijken. Ik houd mij vast aan een koude spijl en verzamel ondertussen ook de moed voor een nieuwe ronde oesters openen. Ze neemt een slok wijn en laat de voet van het glas tegen haar buik rusten. Haar nauwsluitende, zwarte jurk komt tot net boven haar knieën. Ik zie haar hoofd licht naar rechts kantelen, waardoor haar grote oorbel op haar schouder komt te rusten. Ik voel een bepaalde voldoening als mijn werk zo duidelijk iemands aandacht opeist.
Ze recht haar hoofd en wil nog een slok nemen, maar stopt en houdt het glas voor haar gezicht. Ik kan haar mimiek vanuit deze hoek niet goed zien. Wat ik wel zie is dat ze haar mouw over haar handpalm trekt en het glas begint te poetsen. Ik schiet de trap af en roep dat ik de schroevendraaier heb gevonden voor ze nog meer vindt om te poetsen.
Ze stapt weg van het keukenblok zodat ik erbij kan en begint uit te leggen. “Ok, leg nu de bolle kant naar beneden.” Het zal er wel nog steeds onhandig uit zien, want ze voegt daar snel “doe maar op het aanrecht” aan toe. Ze schuift dichterbij, wijst naar het scharnier van de schelp en legt uit dat ik daar tussen de onder- en bovenschelp moet prikken.
“Ja, zo. En zodra de schelp meegeeft, draai je de schroevendraaier een kwartslag en wip je de bovenste schelp los.” De zoete geur van haar parfum leidt me af en ik steek weer bijna in mijn handpalm. Ik hoor een verstomd lachje en voel een warme hand op mijn onderrug. Met haar andere hand geeft ze me een nieuwe oester aan. “Probeer deze maar.”
Nog geen reactie — begin de discussie!