Deze week heb ik met Kapsalon Theater in theater Walhalla geprotesteerd tegen de totale willekeur waar de huidige coronamaatregelen inmiddels op zijn uitgelopen: we mogen wél massaal door de IKEA sjokken, maar niet in het concertgebouw rustig naar een pianist luisteren. Het is geen probleem om hutjemutje gewicht te heffen in je lokale krachthonk, maar wel om een voorstelling in je buurttheater met een mondkap op te bezoeken.
De culturele sector is tot nu toe steevast als eerste gesloten en als laatste geopend, terwijl het juist hier is dat het publiek zich het meest gecontroleerd kan bewegen en de sector zich altijd aan de geldende regels heeft gehouden.
Het is een misvatting om te denken dat artiesten geen ondernemers zijn. We zijn ZZP-ers en ongelooflijk kwetsbaar. Dan kun je zeggen: dat is het risico van ZZP-er zijn, maar welke ondernemer heeft zich wél voorbereid op een pandemie?
Aan ons aanpassingsvermogen ligt het niet. Zo heb ik mijn theatershow voor halve zalen gespeeld, voor zalen met 30 procent bezetting, voor gesloten zalen en voorgedragen op een livestream. Ik heb de tekst van mijn nauwelijks gespeelde show in boekvorm uitgegeven en een tv-adaptatie bij Jan Douwe Kroeske’s The Ballroom opgenomen. Ik heb de liedjes in een studio vereeuwigd, maar het houdt niet over. Ook bij ons, net als bij de middenstand, staat het water aan de lippen en is er sinds het begin van de laatste lockdown nog geen woord gezegd over steunmaatregelen.
Dat de politiek niet van cultuur houdt, vermoedde ik als sinds Halbe Zijlstra rücksichtlos bezuinigende op de cultuur, maar dat ze letterlijk toondoof zijn, werd me deze zomer duidelijk. Toen sprak ik ook op het UnMuteUs-protest. Weet u nog, toen de muziek- en theaterfestivals massaal gecanceld werden, maar de massale F1-racen in Zandvoort wel kon doorgaan? Ik zei toen dat als we kunnen racen, we ook kunnen raven.
De wetten gelden niet als de wetten niet kloppen
Nu geloof ik in gemeenschap. Ik geloof in gedeelde verantwoordelijkheid. Maar ik geloof ook dat de wetten niet gelden, als de wetten niet kloppen.
Kapsalon Theater was het braafste protest waar ik dit jaar aan meedeed. Zonder kaartje of qr-code kwam je er niet in bij theater Walhalla, waar ik, met een keur aan collega’s optrad voor een publiek met mondkap op, netjes anderhalf meter uit elkaar gezeten. Aan weerszijden van mij werden publieksleden van een nieuw kapsel voorzien, door lokale sympathiserende kappers.
Hoe ironisch dat juist dit protest, na twee officiële waarschuwingen, binnen twee uur gesloten werd door handhavers. Dat is onrechtvaardig en daar kun je woedend van worden. Of je kunt met geheven hoofd buigen en applaus halen. Als Kapsalon Theater iets heeft laten zien, is dat de cultuursector de beschaafdste partij is in deze hele bestuurlijke wanorde.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.