Ga naar de inhoud

De cultuursector is de beschaafdste partij in deze hele bestuurlijke wanorde

Elfie Tromp deed deze week mee aan Kapsalon Theater, het protest waarmee aandacht werd gevraagd voor de positie van de culturele sector in het coronabeleid: “Het water staat bij ons aan de lippen”.

Vers Beton – Robin Duister – Columnist Elfie Tromp – 2020
beeld: Robin Duister

Deze week heb ik met Kapsalon Theater in theater Walhalla geprotesteerd tegen de totale willekeur waar de huidige coronamaatregelen inmiddels op zijn uitgelopen: we mogen wél massaal door de IKEA sjokken, maar niet in het concertgebouw rustig naar een pianist luisteren. Het is geen probleem om hutjemutje gewicht te heffen in je lokale krachthonk, maar wel om een voorstelling in je buurttheater met een mondkap op te bezoeken.

De culturele sector is tot nu toe steevast als eerste gesloten en als laatste geopend, terwijl het juist hier is dat het publiek zich het meest gecontroleerd kan bewegen en de sector zich altijd aan de geldende regels heeft gehouden.

Het is een misvatting om te denken dat artiesten geen ondernemers zijn. We zijn ZZP-ers en ongelooflijk kwetsbaar. Dan kun je zeggen: dat is het risico van ZZP-er zijn, maar welke ondernemer heeft zich wél voorbereid op een pandemie?

Aan ons aanpassingsvermogen ligt het niet. Zo heb ik mijn theatershow voor halve zalen gespeeld, voor zalen met 30 procent bezetting, voor gesloten zalen en voorgedragen op een livestream. Ik heb de tekst van mijn nauwelijks gespeelde show in boekvorm uitgegeven en een tv-adaptatie bij Jan Douwe Kroeske’s The Ballroom opgenomen. Ik heb de liedjes in een studio vereeuwigd, maar het houdt niet over. Ook bij ons, net als bij de middenstand, staat het water aan de lippen en is er sinds het begin van de laatste lockdown nog geen woord gezegd over steunmaatregelen.

Dat de politiek niet van cultuur houdt, vermoedde ik als sinds Halbe Zijlstra rücksichtlos bezuinigende op de cultuur, maar dat ze letterlijk toondoof zijn, werd me deze zomer duidelijk. Toen sprak ik ook op het UnMuteUs-protest. Weet u nog, toen de muziek- en theaterfestivals massaal gecanceld werden, maar de massale F1-racen in Zandvoort wel kon doorgaan? Ik zei toen dat als we kunnen racen, we ook kunnen raven.

Nog geen reactie — begin de discussie!

Schrijf hier je reactie

Heb je geen account? Maak hier een gratis reageerdersaccount aan. En bekijk hier de huisregels van dit forum.

Gerelateerde inhoud

Wil je dit soort artikelen blijven lezen?

Vers Beton kan niet bestaan zonder haar leden. Lees onbeperkt artikelen op Vers Beton voor € 7,50 per maand, de eerste maand is gratis.

Misschien vind je dit ook interessant

  • De muur als politiek medium

    • Kunst en Cultuur

    Muurkunst maakt steden leesbaar, het vertelt je iets over de maatschappelijke thema’s die er spelen. Het is het meest laagdrempelige canvas waar kinderen en jongeren zich op kunnen uitdrukken. In deze Talk of the Town zingt Siebe Thissen een lofzang op street art, murals en graffiti.

  • Door het Arab Film Festival en de aardbeving in Marokko besefte ik: mijn moeder is een Atlasleeuwin

    • Kunst en Cultuur

    De aardbeving in Marokko heeft ook impact op de familie van Amal Akbour. Haar zeventigjarige moeder wil ter plekke gaan helpen. Het doet Akbour denken aan de vrijgevochten vrouwen die ze op het witte doek tijdens het Arab Film Festival zag.

  • De Tweede Wereldoorlog maakte vooral joodse kunstenaars onzichtbaar in Rotterdam

    • Kunst en Cultuur

    In deze Talk of the Town sprak Siebe Thissen met kunsthistoricus Sandra Smets over haar nieuwe boek De vuurvogelgeneratie. Kunstenaars in een verwoeste stad. Over hoe het Boymans tijdens de bezettingsjaren steeds verder verstrikt raakte in het web van nazipropaganda en hoe joodse kunstenaars in de vergetelheid raakten.

  • Alle artikelen

De agenda die je aan het denken zet

De leukste vacatures in en om Rotterdam