In zijn eerste column vertelt Marco Martens over de perikelen met ‘zijn’ Rotterdamse kinderopvanglocatie, nadat die door een landelijke BV overgenomen werd.
De afronding van ons telefoongesprek nadert. Voorzichtig polst Femke mijn interesse in voetbal: vanavond speelt zowel Vitesse (haar club) als Feyenoord in Europees verband. Ik herken de gesprekstechniek – terugpakken op iets overeenkomstigs – uit een verkooptraining die ik ooit voor een callcenter volgde. Vervelend was de conversatie niet, maar nader tot elkaar zijn we niet gekomen.
Femke werkt als integratiemanager voor een landelijke kinderopvang-BV die ook ‘onze’ opvanglocatie heeft overgenomen. Aan Femke de taak het functioneren van de medewerkers te syncen met een daartoe opgesteld excel-bestand. Ik zeg dat ik de indruk heb dat de groei van het bedrijf hun voornaamste doel is. Dat kan ze niet ontkennen. Ik uit mijn zorgen over deze bedrijfsvisie. Op de vraag hoe ze daar zelf in staat, zegt ze: “Ik werk alleen maar voor de BV, ik heb daar verder geen invloed op.” Ik antwoord dat haar stem zwaarder weegt dan de mijne, maar dat ik vermoed dat ze de urgentie tot verandering niet voelt omdat haar functie samenhangt met dit verdienmodel.
Haar telefoontje volgde op mijn antwoord op een mail van de BV. “Wegens krapte in het personeelsbestand” mogen we geen ruildagen meer inzetten. Praktisch gesteld: we mogen in de slecht functionerende app geen verzoeken meer plaatsen waarop een Nieuwegeinse bureau-assistente terugbelt om te melden dat er op de gewenste dag geen plek is. Daarnaast, meldt de BV, gaan de kosten omhoog: de inzet van uitzendkrachten en ZZP’ers is kostbaar. En tot slot de vraag of we mensen kennen die voor ze zouden willen werken.
Al één reactie — discussieer mee!
Herkenbaar verhaal. Zo jammer om te zien dat de directe medewerkers echt goede wil hebben, maar dat het van alle kanten karigheid is. Vooral het feit dat medewerkers na een x aantal losse contracten geen vast contract krijgen is funest. Het begint een soort duiventil te worden, dat demotiveert aan alle kanten en ik snap dat het op een gegeven moment lastig wordt om personeel te vinden. Ik ben benieuwd wanneer het dit soort organisaties opbreekt en (Rotterdamse) ouders alternatieven gaan zoeken.