Ga naar de inhoud

“In het onderwijs voor Oekraïense vluchtelingen maakt de gemeente een fout die Nederland al zo vaak heeft gemaakt”

De oorlog in Oekraïne is al meer dan een maand gaande. Steeds meer Rotterdammers bieden opvang aan vluchtelingen. Zo ook Leontine Vreeke op Katendrecht. Ze vertelt over haar eerste week als gastgezin voor een gezin van vijf personen uit Oekraïne.

kubuswoningen_Ossip – klein
beeld: Ossip van Duivenbode

Mijn droomauto, de Ford Explorer, rijdt de straat in. Ik heb Roman aan de telefoon. Waar is mijn voordeur? Dan pas begrijp ik dat Roman in de SUV rijdt. Het is vrijdagnacht, 19 maart half één. Uit de auto stroomt een gezin van vijf. Een jongen van 13 jaar oud en twee meisjes van 11 en 9 jaar. Een moeder met wallen en schaduwen onder haar ogen. 

Allemaal zijn ze gehuld in merkkleding. Nike, Levis, Donna Karen en Benetton. De logo’s schreeuwen me toe in het donker van de nacht. Ze zijn veilig. Mijn Surinaamse welkom van bruine bonen met rijst wordt afgewezen. Nu geen eten. Het wordt mij snel duidelijk dat het Engels dat Roman 20 jaar geleden sprak, niet meer het Engels is van nu. Het Pools dat ik ooit heb geleerd tijdens mijn Socrates Erasmus uitwisselingsprogramma in Częstochowa, waar ik Roman als een arme student uit Oekraïne heb ontmoet, is ook verdwenen.

Met elke zin die we spreken komen de twee talen voorzichtig uit de nevelen van de herinnering naar het nu. Na 20 jaar zie ik Roman. Toen een jongeman van 20, nu een pater familias die voor zijn familie moet zorgen. De lange rit van Polen naar Rotterdam zit op al hun gezichten. Na een uurtje kennismaken willen ze naar bed. Logisch.

Wat begint met een telefoontje via Facebook Messenger met de vraag: “Are you okay?” bij het zien van de eerste beelden van de oorlog, eindigt twee weken later met het opvangen van een gezin uit Oekraïne.

Gerelateerde inhoud

Steun onafhankelijke journalistiek

Als abonnee van Vers Beton kun je alle artikelen onbeperkt lezen en delen met je eigen netwerk.

Misschien vind je dit ook interessant

  • “Het is hartverscheurend om met een uitvaartbegeleider en één buurman bij een kist te staan”

    • Samenleving en zorg

    “Over de notabelen van de afgelopen eeuwen is genoeg te vinden in de stadsarchieven, maar niet over deze mensen.” Stichting Walk of Life tekent de levensverhalen op van mensen zonder familie en vrienden. “Ze hebben allemaal, zonder uitzondering, een heel bijzonder verhaal.”

  • Fotograaf Çiğdem Yüksel: “Deze vrouwen verdienen een plek in onze geschiedenis”

    • Kunst en Cultuur

    Wat begon als een persoonlijke zoektocht naar haar oma, groeide uit tot een indrukwekkend project. Met haar boek en tentoonstelling Je moest eens weten brengt fotograaf Çiğdem Yüksel een onderbelicht verhaal tot leven: dat van de eerste generatie Turkse vrouwen in Nederland. “Als ik me in hen verplaats, denk ik soms: holy shit, hoe hebben jullie dit gedaan?”

  • Hoe Rotterdam dankzij de politie volledig in dienst kwam te staan van snelheid en vervoer

    • Human interest

    Het is moeilijk voor te stellen in een stad die meer weg heeft van een snelweg, maar een eeuw geleden kende Rotterdam ontelbare levendige, publieke ruimtes. Er werd gewandeld, een praatje gemaakt en verliefd rondgefietst. Hoe konden die ruimtes veranderen in zielloze plekken, geheel in dienst van vervoer? En welke rol speelde de politie hierin? Socioloog Jim van Hagen nam een duik in de geschiedenis.

  • Alle artikelen

De Stadsagenda

De leukste vacatures in en om Rotterdam