Onze columnist Meryem Slimani weet voor elke snack waar je moet zijn in Rotterdam. Maar, waarschuwt ze, heb tijdens je ontdekkingsreis wel een beetje respect voor de (eet)cultuur erachter.
Ik hou van snacken. Als ik zou moeten kiezen tussen fotografie of smaakjesontwikkelaar bij Ben & Jerry’s dan had ik het wel geweten. Eten heeft me altijd gefascineerd, wat ergens in Marokko en diens rijke eetcultuur met de paplepel bij mij is ingegoten. Maar onze generatie die door tig bezorgservices en “exotische” supermarkten constant op haar wenken bediend wordt, weet niks van improvisatie. Hoe moest het zijn voor mijn moeder toen ze hierheen emigreerde zonder haar geliefde kruiden, specerijen en groenten – die waren hier toentertijd onverkrijgbaar.
Waarschijnlijk zou het anders zijn geweest voor het deel van haar generatie dat zich in de randstad vestigde. Daar duurde het niet lang voor er Chinese supermarkten, Marokkaanse slagers en Turkse bakkers uit de grond rezen als warme broodjes. Mijn vader koos echter voor Schoonhoven, hoogstwaarschijnlijk de minst cultureel diverse gemeente van het land.
Dat verklaart waarom mijn moeder me elke zomer opzadelde met rugtassen vol olijfolie, komijnzaadjes, gedroogde verveine, okra en tal van andere ingrediënten voor traditionele gerechten en als medicijn, want voor elk kwaaltje is er wel een plantaardige oplossing die generaties lang wordt doorgegeven. Mijn oma had in haar tas standaard knoflook (tegen muggenbeten), komijn (tegen buikpijn) en oregano (tegen verkoudheid) Waarop ik altijd gekscherend vroeg of ze tajine ging maken.
Ons lokale Chinese restaurant was voor mij een grote ontdekkingstocht. En toen in de jaren ‘90 de uncle ben’s en knorr wereldgerechten hun intrede deden in de schappen van de supermarkt ging ik als tiener los in de keuken met lasagne, kip tandoori en zoetzure rijst met ananas. Het was mijn intrede tot een culinaire beleving buiten de koeskoes, bestilla, harira en stamppotgerechten die mijn moeder leerde van collega’s en onze buurvrouw tante Riet.
Nog geen reactie — begin de discussie!