Ongeveer een jaar of twee geleden begon het me op te vallen. Er zijn overal fietsen in Rotterdam West. De miezerige fietsenstallingen die voorheen leeg waren lijken nu verzwolgen te worden door een berg fietsen alsof het een rugbywedstrijd is. Toen viel ook direct het kwartje, dit is het (in)directe effect van gentrificatie. Al die witte mensen nemen natuurlijk ook hun fietsen mee. Duh. Ik hoor je al denken, oh god daar gaan we weer. Inderdaad, daar gaan we weer. Want mijn gezin was (in)direct ook het slachtoffer van dit fenomeen en de bijbehorende wooncrisis.
Rond dezelfde tijd dat ik bewust werd van de fietsenplaag kregen wij een brief in de bus van Woonstad. Ons gehele blok zou gesloopt worden. We kregen 18 maanden de tijd om elders onderdak te vinden. Wij hadden na 11 jaar inmiddels een kind erbij en een heleboel sneakers verzameld dus we begonnen op zijn zachtst gezegd nogal uit ons huis te groeien. Ook hadden mijn man en ik altijd al gezegd dat we na wonen in deze sociale huurwoning een woning willen kopen.
Alleen was het niet de bedoeling dat het onder dwang zou moeten, want als het aan ons had gelegen zouden we nog zeker vijf jaar met veel plezier in ons appartement kunnen wonen. Op vijf minuutjes van centraal, precies tussen de Nieuwe Binnenweg en West-Kruiskade in, een wijkpark als achtertuin inclusief een mini-kinderboerderij, al onze vrienden in de buurt en genoeg OV binnen handbereik. Een toplocatie voor een bodemprijs. Dat dachten de gemeente en woningcorporatie waarschijnlijk ook. Waarom laten we al die buitenlanders en lage inkomens daar wonen voor het minimum als we ook expats en rijke mensen binnen kunnen halen.
Mosterd na de maaltijd
En dat is precies hoe kolonisatie dus werkt. De inheemse bevolking moet plaats maken voor nieuwelingen. Een buurvrouw die was geboren en getogen in het huis waar ze nu na 70 jaar uit moest, kreeg te horen dat ze dan in Oost kon gaan wonen als ze niks kon vinden in West wat betaalbaar was met haar aowtje. Niet gek dat er zoveel artikelen en adviesrapporten zijn gewijd aan de schrijnende situatie in Rotterdam en andere wereldsteden. Mensen worden verdreven uit hun vertrouwde omgeving omdat de gemeente geld boven gemeenschappelijk belang verkiest. Zo staat inmiddels de hele stad in de (uit)verkoop. Investeerders en huisjesmelkers hebben jarenlang kunnen plunderen ten koste van Rotterdammers. En nu pas komt de gemeente met een opkoopbescherming in een aantal wijken. Mosterd na een maaltijd.
Afscheid nemen van onze oude buurt deed heel veel pijn. We kunnen niet meer op zondag in pyjama naar mijn vriendin lopen die een straat achter ons woont voor pancakes. Na therapie kan ik niet meer even verdwalen in de Amazing Oriental. Ik zal nooit meer een praatje maken met het oudere Chinese stel dat elke ochtend wandelt in het park als ik door ‘onze achtertuin’ naar het station loop. Ik irriteer mij niet meer dagelijks aan alle roekeloze rijders en dubbel geparkeerde auto’s op de Kade in het weekend. Het kantoor van vrienden Vin en Sil waar mijn zoon Nori en ik regelmatig na school even binnen vielen om te kletsen, zit niet meer op onze route.
Ik moest afscheid nemen van herinneringen en een heleboel levensfases. Ons balkon waar ik mijn moeder begon te fotograferen. Alle muurschilderingen die ik met mijn zoontje maakte als aandenken aan ons bestaan is straks vergruizeld tot een grote puinhoop. We zijn er niet meer maar we waren hier wel. Nori leerde in dit huis lopen. Op het Schouwburgplein fietsen. Alle vertrouwde en liefdevolle gezichten uit de buurt die hem op hebben zien groeien zal hij met de jaren vergeten.
Cijfertjes
De dag voordat we de sleutel inleveren loop ik met Nori door ons lege huis. In zijn kamer begint hij ineens te huilen. Hij besefte toen pas dat het afscheid definitief was. Dat de dinosauriërs op zijn muur zou achterblijven. En de krokodil op de gang niet mee ging naar het nieuwe huis. Voor de bouwplannen van de gemeente zijn wij cijfertjes. Maar achter de data in spreadsheets leven mensen. In die achttien maanden was ik doodsbang dat we op straat terecht zouden komen.
Op een ochtend onderweg naar school vroeg Nori achterop de fiets waar we gingen wonen als we niks konden vinden. Mijn hart brak een beetje, want ondanks mijn paniekgedachten wist ik heus wel dat we met ons inkomen en vangnet goed terecht zouden komen. Maar het feit dat een kind zich zorgen zou moeten maken over zulke zaken is heel triest. Zeker in het Westen waar we alles zo goed voor elkaar hebben, toch? En dat er minder bevoorrechte mensen uit ons huizenblok een veel minder rooskleurig vooruitzicht hadden knaagde aan mijn haverlatte drinkende millenialgeweten.
8.59 uur
Inmiddels zijn we bijna een jaar geleden verhuisd. We zijn één van de gelukkigen die ondanks de woningnood en gekte op de kopersmarkt een huis konden kopen. Voor een betaalbare prijs ook nog. Niet door “geluk” maar door dag en nacht op Funda te zitten naast een parttime baan, freelance bestaan en thuisonderwijs. Elke ochtend om 8.59u makelaarskantoren behorende bij een woningadvertentie die binnen ons budget paste te bellen voor een afspraak voor ze vol zaten. Want we moesten een huis zien te vinden tijdens de pandemie. Voor een bepaalde datum. Met beperkt budget. Niet de meest ideale omstandigheden om je eerste huis te kopen. Het voelt alsof ik nog steeds aan het herstellen ben van dat gehele proces. Maar dan heb je ook wat, het lijkt bijna een sprookje inclusief happily ever after.
Het huis dat we hebben gekocht was Maktub. Voorbestemd. We waren namelijk voor de zoveelste keer overboden toen we een bod uitbrachten op ons huis. Enkele maanden later gingen we naar de zoveelste bezichtiging. Dezelfde makelaar van ons huis die ik al meerdere keren was tegengekomen bij andere huizen stond er toevallig weer. We maakten een praatje zoals alle andere keren ervoor tot hij ineens vroeg of we nog interesse hadden in die ene woning omdat de verkoop niet door was gegaan. Want “de kopers vonden de wijk niet zo fijn”. One man’s trash is another man’s treasure is alles wat ik dacht. Want de wijk in west waar we nu wonen is nog niet zo opgeknapt als onze oude buurt. Er is overal zwerfafval. Geen koffietentjes te zien. Horeca bestaat voornamelijk uit shoarma en fastfood. Belhuizen op elke hoek. En nauwelijks fietsen noch fietsenstallingen te bekennen die de halve stoep in beslag nemen. Er komen pas voorzieningen als er mensen komen wonen die de investering waard zijn. Zolang er geen vegan restaurant of ramenzaakje is, is de kust (on)veilig – afhankelijk van de groep waartoe je behoort.
Inmiddels wonen we er bijna een jaar en staan er sinds kort een aantal woningen te koop in de straat voor meer dan een ton over de vraagprijs van ons nieuwe huis. Voor je het weet hoef ik geen koffie meer van huis in de cuphouder van mijn fiets mee te nemen maar kan het bij een hip koffietentje. En over vijf jaar leggen diezelfde kopers die ons huis en nieuwe wijk vorig jaar niet goed genoeg vonden het dubbele neer voor een loft of turnkey woning. Gelukkig staat mijn fiets netjes in de berging.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.