Steeds meer Rotterdammers zijn slachtoffer van deeltijdwerk, tijdelijke contracten en slechte arbeidsvoorwaarden, schrijft postbezorger Ahmed Abdillahi. “Voor het behalen van andere certificaten heb ik gewoonweg geen tijd door de onregelmatige werktijden.”
Mijn naam is Ahmed Abdillahi. In het dagelijkse leven werk ik als postsorteerder en postbezorger. En eens in de zoveel tijd ben ik oproepkracht in een magazijn.
Waar ik het graag over wil hebben is de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Veel mensen in mijn omgeving zijn slachtoffer van de toename van deeltijdwerk, tijdelijke contracten en slechte arbeidsvoorwaarden. Zelf weet ik nooit hoeveel uren of diensten ik komende week of maand zal krijgen. Daarom heb ik geen bestaanszekerheid, en met mij vele anderen.
Bij PostNL heb ik een contract voor onbepaalde tijd voor vijftien uur in de week, en een contract voor bepaalde tijd voor negen uur in de week. Er is altijd wel werk voor mij, maar als ik tegen de teamleider zeg dat ik wat meer wil werken, kan hij mij die garantie niet geven. Ik maak weken van maximaal vijfentwintig uur. Omdat ik daarvan niet kan leven, ben ik altijd verplicht om er nog ander werk naast te zoeken. Daarom sta ik ingeschreven bij verschillende uitzendbureaus. De afgelopen twee jaar kreeg ik meer werk aangeboden bij PostNL en hoefde ik geen gebruik te maken van het werkaanbod van de arbeidsbureaus.
Laat ik u een voorbeeld geven van hoe een willekeurige werkdag er voor mij uitziet: om kwart over vijf ’s ochtends vertrek ik op de fiets naar het sorteercentrum. Daar ben ik dan van zes tot negen uur aan het werk. Vanaf elf uur ga ik bezorgen. Afhankelijk van de hoeveelheid post neemt dat werk twee tot vijf uur in beslag. Soms word ik voor meer uren werk opgeroepen dan dat er beschikbaar is. Er is wel eens tegen mij gezegd, na tweeënhalf uur werken, dat ik weer naar huis mocht gaan. Dat is een nogal vernederende ervaring.
Nog geen reactie — begin de discussie!