Mijn naam is Ahmed Abdillahi. In het dagelijkse leven werk ik als postsorteerder en postbezorger. En eens in de zoveel tijd ben ik oproepkracht in een magazijn.
Waar ik het graag over wil hebben is de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Veel mensen in mijn omgeving zijn slachtoffer van de toename van deeltijdwerk, tijdelijke contracten en slechte arbeidsvoorwaarden. Zelf weet ik nooit hoeveel uren of diensten ik komende week of maand zal krijgen. Daarom heb ik geen bestaanszekerheid, en met mij vele anderen.
Bij PostNL heb ik een contract voor onbepaalde tijd voor vijftien uur in de week, en een contract voor bepaalde tijd voor negen uur in de week. Er is altijd wel werk voor mij, maar als ik tegen de teamleider zeg dat ik wat meer wil werken, kan hij mij die garantie niet geven. Ik maak weken van maximaal vijfentwintig uur. Omdat ik daarvan niet kan leven, ben ik altijd verplicht om er nog ander werk naast te zoeken. Daarom sta ik ingeschreven bij verschillende uitzendbureaus. De afgelopen twee jaar kreeg ik meer werk aangeboden bij PostNL en hoefde ik geen gebruik te maken van het werkaanbod van de arbeidsbureaus.
Laat ik u een voorbeeld geven van hoe een willekeurige werkdag er voor mij uitziet: om kwart over vijf ’s ochtends vertrek ik op de fiets naar het sorteercentrum. Daar ben ik dan van zes tot negen uur aan het werk. Vanaf elf uur ga ik bezorgen. Afhankelijk van de hoeveelheid post neemt dat werk twee tot vijf uur in beslag. Soms word ik voor meer uren werk opgeroepen dan dat er beschikbaar is. Er is wel eens tegen mij gezegd, na tweeënhalf uur werken, dat ik weer naar huis mocht gaan. Dat is een nogal vernederende ervaring.
Graag had ik mijzelf in een stabielere werksituatie gezien. Helaas is mijn hoogst genoten opleiding mavo. We leven in Nederland in een diplomademocratie, waarin hoogopgeleiden de voorkeur krijgen. Vaak krijg ik van mensen in mijn sociale omgeving de vraag te horen waarom ik niet probeer betere startkwalificaties te behalen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, vanwege de huidige verplichtingen die ik heb.
Scholing zou mij echt helpen om hogerop te komen, maar dat is ingewikkeld in combinatie met mijn werk. Als je weinig certificaten hebt, zijn je keuzes beperkt. Tegenwoordig wordt voor de meest eenvoudige beroepen een veiligheidscertificaat en een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) gevraagd. Die heb ik uiteraard. Voor het behalen van andere certificaten heb ik gewoonweg geen tijd, vanwege de onregelmatige werktijden. Dit is kansenongelijkheid en daarom bezorg ik post. En natuurlijk om te overleven.
Waarom ik dit vertel? Er bestaat in de Nederlandse samenleving een grote sociale afstand tussen mensen met een modaal inkomen en de meest kwetsbaren, de mensen aan de onderkant van de maatschappelijke ladder. SP-politicus Ron Meyer, die het indringende boek De Onmisbaren schreef, vertelde aan de Volkskrant dat hij zich juist voor hén hard wil maken: ‘Ik wil dat de kennis en pijn van mensen in buurten als de mijne zichtbaar worden.’ Het is de hoogste tijd dat dit gebeurt.
Josse de Voogd en René Cuperus brachten eind vorig jaar het rapport Atlas van afgehaakt Nederland uit, waarin ze de maatschappelijke deprivatie van een grote groep Nederlanders beschrijven. Deze mensen voelen zich in de steek gelaten. Ze stemmen niet meer, of kiezen voor extreemrechtse partijen. Om dit tegen te gaan is een eerlijkere spreiding van macht, inkomen en kennis meer dan ooit nodig.
Als ik de post bezorg raak ik regelmatig in gesprek met verschillende mensen uit diverse buurten, die hun wantrouwen en zorgen uitspreken. Zij ervaren dat de kloof tussen rijk en arm steeds groter wordt. En tegelijkertijd wordt alles duurder: energie, de huren, de gezondheidszorg, enzovoort.
Mijn hoop is dat in de nabije toekomst het leven van deze mensen, die tussen wal en schip zijn beland, beter wordt. Zij moeten weer vertrouwen kunnen krijgen in de toekomst, in de samenleving, en niet in de laatste plaats in zichzelf.
We zouden bijvoorbeeld de flexibilisering van de arbeidsmarkt kunnen terugdraaien, mensen in de schuldhulpverlening beter kunnen helpen, door het kwijtschelden van schulden in plaats van eraan te verdienen. Kortom, we moeten af van het doorgeschoten idee van zelfredzaamheid. We zijn een samenleving, we hebben elkaar nodig om de sociale afstand te verkleinen.
Deze column draagt Ahmed Abdillahi op maandag 11 april voor als inleiding bij het programma met Ron Meyer in het Wijkpaleis. Meer info.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.