Leontine Vreeke biedt sinds maart opvang aan Roman en zijn gezin uit Oekraïne. Zes weken later worstelt ze nog om praktische zaken als school, ov, fietsen en toeslag te regelen. “Hoe lang kan ik het me nog veroorloven om ze te huisvesten?”
De twee dames aan de andere kant van de tafel, achter het plexiglas, kijken me verontschuldigend aan. “Ja, mevrouw Vreeke, dit is natuurlijk niet wat u wilt horen. Maar dit zijn de antwoorden die we gekregen hebben. En tja, hoe fijn het ook is dat u deze mensen helpt, u doet dit wel vrijwillig.”
Daar zit ik dan. Bij de Vraagwijzer en het Wijkteam. Maatschappelijk werkers. Maar voor mij is er geen begeleiding of ondersteuning beschikbaar. Een gesprek van een uur waarin er niets is opgelost of gezegd. Ja, dat ik naar het Leger des Heils zou kunnen gaan en kan bellen met het centrale nummer van de Veiligheidsregio. Zij regelen alles rondom de opvang van mensen uit Oekraïne.
Nog geen reactie — begin de discussie!