“Walk with the Dreamers” leest de uitnodiging via Whatsapp. De afzender is Creative Agency Brand New Guys. Het wandelen met dromers betreft een route langs onontdekte plekken in Rotterdam tijdens Museumnacht. Wie de dromers zijn is me onduidelijk.
RSVP’en doe je door een appje te sturen naar de geheimzinnige “Blanco”. Volgens het bericht “The Plug” voor events in Rotterdam. Het bericht weet net voldoende interesse te wekken om “Blanco” een bericht te sturen.
Museumnacht ken ik van de feestjes uit mijn studententijd ruim 10 jaar geleden. Een tijd waarin FOMO tot existentiële angst werd verheven en de feestjes weinig met kunst te maken hadden. Denk aan krampachtige silent disco’s waarmee een clubsfeer wordt geïmiteerd, veel heen en weer gefietst en vooral zien en gezien worden. Op z’n zachtst gezegd heb ik inmiddels een hekel aan Rotterdamse evenementen met een hoog “Make it Happen” gehalte waarbij het voornamelijk belangrijk is om Rotterdam aantrekkelijk te maken voor niet Rotterdammers. En zonder de uitnodiging voor “Walk with the Dreamers” was Museumnacht 2022 me in zijn geheel ontgaan.
Het is 20.00 uur en voor de deur van Brand New Guys verzamelt zich een groep mij bekende mensen die ik, door een gebrek aan kekke brilletjes, niet kenmerk als Museumnachtpubliek. Dit moeten de dromers zijn. Er is rum, gemberbier en zogenaamde edibles (koekjes met een micro-dosis THC).
Het duurt niet lang voor iedereen naar binnen wordt gebracht en Cye Wong-Loi Sing van Brand New Guys een korte uitleg geeft over de avond: “We hebben een duidelijke visie voor de stad en waar de stad heen moet bewegen. We hebben dromen voor de stad en zie deze wandeling als het eerste, kleine, evenement om die dromen uit te laten komen”.
Dan is het tijd om te wandelen. In een stoet van ongeveer 30 personen beweegt de groep zich van de Claes de Vrieselaan richting Galerie Frank Taal aan de Van Speykstraat.
“Wat zullen de mensen denken als ze deze groep hippe mensen zo zien lopen?” vraagt de dame naast me. Ik stel haar gerust en geef aan dat we op een groep Amerikaanse toeristen lijken.
Eenmaal bij Galerie Frank Taal moet ik toegeven dat een deel van de belofte (onontdekte plekken in de stad) wordt waargemaakt. De groep versplintert zich voor even in losse individuen die geïnteresseerd om zich heen kijken. De een maakt druk foto’s van de werken. De ander kijkt ongemakkelijk om zich heen. Voor we vertrekken horen we nog van Frank Taal zelf. Hij is blij dat we er zijn en vertelt over aanstaande exposities met werken uit Los Angeles. Er wordt geklapt en de groep verzamelt zich om te vertrekken.
De volgende stop is Witte de With. De geheimzinnige locatie bevindt zich achter een deur met een smalle trap die je richting een rokerig roze verlichte ruimte leidt. Eenmaal boven is het passen en meten om de groep binnen te krijgen. Aan de wanden hangt het werk van Daan Julius Koens. “Ik begin met schilderen en dan volgt de naam voor het werk vanzelf. Zoals dit schilderij…” Zijn verhaal bij de schilderijen is helder en ondubbelzinnig zonder moeilijke kunsttermen. Er wordt gelachen en geklapt.
Door de rokerige ruimte galmt het geluid van een Guzheng. Volgens de aanwezigen een traditioneel Chinees muziekinstrument. Dan droom ik weg en verdwaal heel even in de werken van Daan. Een naam die ik niet eerder heb gehoord en werk waar ik naar blijf kijken. Ben ik nu dan toch een dreamer?
De laatste stop is het feestje in het Wereldmuseum. Voor de deur van het museum hoor ik een enthousiaste Daan vertellen hoe tof het is om zijn werk te tonen; “Op Instagram zie je natuurlijk niet hoe groot de werken echt zijn! Maar ooit zul je me zien op Art Basel, of hoe je dat noemt”. Eenmaal binnen hoor ik dat het feestje op de vierde etage plaatsvindt. Daar aangekomen herken ik de Museumnachtsfeer uit mijn studententijd. Het is nog vroeg en langzaamaan raakt de dansvloer voller, maar niet echt vol. Voor de zaal staat een strikte beveiliger die erop toeziet dat het niet te druk wordt. Het museum blijft een museum en zal nooit een kleffe, zweterige nachtclub worden.
Dan krijgt mijn cynisme de overhand. Waarom is het een geruststelling als we op Amerikaanse toeristen lijken? Hangt er na de Amerikaanse werken uit Los Angeles, werk van een Rotterdammer in de galerie? Waarom heb ik niet eerder over Daan Koens gehoord? En wat maakt Art Basel interessanter dan Art Rotterdam?
Voor ik vertrek tref ik Daan op de dansvloer. “Dit uitzicht is wel mooi hè! Waarom is er geen club in Rotterdam met dit uitzicht?” Zijn vriendelijke enthousiasme werkt aanstekelijk. Ik neem het uitzicht in me op en dan realiseer ik me waar het cynisme vandaan komt. In Rotterdam kijken we graag naar wat we niet hebben en verliezen zo het zicht op wat er al is. Dusdanig dat we moeten dromen over wat er al is om te beseffen dat we het missen.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.