Wéér die vraag: waar zijn de vrouwen in de politiek?

Dat het Rotterdamse stadhuis een mannenwereld is, dat is niets nieuws onder de zon. Vers Beton schreef hier vorig jaar ook al over: het harde politieke debat aan de Coolsingel werkt afschrikwekkend voor vrouwen. Ook, schreef de auteur, is het zo dat linkse partijen over het algemeen meer vrouwen naar voren schuiven, dan rechtse en lokale partijen, blijkt uit landelijke cijfers. En laten die in de Rotterdamse raad nu groot zijn.

Wie de kandidatenlijsten van de coalitiepartijen heeft bekeken hoefde ook niet heel verbaasd te zijn over deze samenstelling van het college. Zowel Leefbaar als de VVD hadden in hun top 10 slechts drie vrouwen staan, Denk had er vier. Alhoewel je niet verkozen hoeft te zijn om wethouder te worden, is het wel opvallend dat precies deze drie partijen ook geen enkele vrouw als wethouder aandragen. Bij Rijnmond laten ze optekenen dat dit komt omdat zich geen kandidaten voor een wethouderspositie hebben gemeld. 

De meest opvallende afwezige bij Leefbaar, die als grootste partij maar liefst drie wethouders mag leveren, is Tanya Hoogwerf. Ze is een raadslid met een lange staat van dienst, die nu aan haar derde termijn in de raad begint. Ze staat bekend als een hardliner binnen de partij, maar is ook een zichtbaar raadslid voor de eigen achterban.

Ik bel haar op met de vraag of ze zelf geen interesse had gehad in een wethouderspost. Daar wil ze geen uitspraken over doen, want “dat is een interne aangelegenheid met interne procedures. Er zit een goed team namens Leefbaar.” Oké, leg ik haar voor, maar die post die nu ingenomen is door wethouder Maarten Struijvenberg, ouderenzorg én jeugdzorg, dat is toch bij uitstek jouw dossier, daar sta jij toch bekend om? Waarom doe jij dit niet? Ze antwoordt: “Die vraag snap ik.” Ze laat een stilte vallen. 

Tanya Hoogwerf laat zich erop voorstaan op te komen voor vrouwen in de stad. Is het dan niet cru dat juist haar eigen partij geen vrouwelijke bestuurders levert? Ik vraag haar wat haar partij zou kunnen doen om meer vrouwen op politiek actieve posities te krijgen. “Voor veel vrouwen blijft het lastig om politiek actief te worden, dat moeten we ons aantrekken.”

Op welke manier? “Kijk, wij zijn de enige partij geweest met een apart hoofdstuk in het verkiezingsprogramma over vrouwen. Ik zou zeggen, kom, er is een luisterend oor. We moeten aangeven dat je een verschil kúnt maken, laten zien dat het wél kan.” Maar als ik doorvraag of er een misschien een plan van aanpak binnen de partij moet worden opgetuigd, is haar antwoord ontwijkend, want het is een “lastige discussie” en ze is geen voorstander van quota: “De beste motivatie moet uit jezelf komen”. 

Hoogwerf wil wel in algemene zin iets zeggen over de samenstelling van het nieuwe college: “Ahmed [Aboutaleb] heeft zelf gezegd, met vrouwen krijg je een andere dynamiek. Als je kijkt naar de uitdagingen waar Rotterdam voor staat, dan heeft Rotterdam heeft die dynamiek nodig. Vrouwen leveren de zachte krachten.” 

Ook Marianne Van den Anker, voormalig wethouder voor Leefbaar Rotterdam (van 2004 tot 2006), nu ombudsman in Rotterdam, vindt dat de samenstelling van het college “niet is zoals het moet zijn.” Op mijn vraag of haar oude partij wel open staat voor meer vrouwen in de partij blijft ze een antwoord schuldig. 

Je kunt je afvragen waarom binnen de coalitie niemand met de vuist op tafel heeft geslagen en heeft gezegd: het is 2022, met deze wethoudersploeg kunnen we toch niet aan komen zetten. Toch is het aandragen van wethouders vooral een partij-aangelegenheid, en daarom moeten juist de afzonderlijke partijen zélf aan de bak. Er is wat voor te zeggen dat Leefbaar Rotterdam als grootste partij, in de coalitie én de raad, ook de grootste verantwoordelijkheid heeft in het zorgen voor een gelijkwaardige man-vrouwverdeling in de Rotterdamse politiek. 

Wanneer niet álle partijen dit als prioriteit gaan behandelen, vrees ik dat we over vier jaar weer precies hetzelfde debat kunnen organiseren.