Deze zomer doet Vers Beton een beeldend onderzoek naar zogenaamde ‘non-places’ in Rotterdam: plekken die zo generiek eruit zien dat ze net zo goed overal en nergens kunnen bestaan. Illustrator Lucia Lenders onderzocht de typische elementen van een non-place.
Het viel Lucia op dat non-places niet alleen overal ter wereld op elkaar lijken, maar ook onderling zegt ze. “Vaak is het moeilijk te zien of je naar een hotel, station of ziekenhuis kijkt. Tijdens het maken heb ik even getwijfeld over het verbeelden van mensen, maar ik vond het toch wel een heel interessant onderdeel van het thema.”
Hoe is de interactie tussen non-places en mensen? Watvoor invloed heeft de omgeving op ons uiterlijk en gedrag? Als alle architectuur en design op elkaar gaan lijken, gaan mensen dan ook meer op elkaar lijken?” Lucia denkt van wel: “Hier is weinig plek voor toeval en imperfecties en dus ook niet voor persoonlijke identiteit. Voor expressie heb je ruimte nodig, en het is zonde dat dat soort ruimtes steeds meer verdwijnen.
“Ik vond het leuk dat je als kijker door het gebouw scrolt en het niet in een oogopslag kan zien. Alsof je in een lift langs de verdiepingen zoeft. Het zijn nu drie etages, maar ik zou er zo nog twintig bij kunnen verzinnen. Er zijn nog genoeg cliché non-place elementen om een metershoge illustratie van een complete flat te maken.”
“Roltrappen, schuifdeuren, tl-verlichting, prullenbakken, bewegwijzering, veel staal en glas; in veel non-spaces vind je de zelfde elementen. Daarmee heb ik een ruimte gevormd waarvan de functie niet duidelijk is. Het kan een parkeergarage zijn of een wachtkamer, een hotellobby of metrostation. Het deed me denken aan theaterdecors: niet authentiek en tweedimensionaal.”
Nog geen reactie — begin de discussie!