Wat betekent het eigenlijk: It was all a dream? Mijn vraag wordt beantwoord met een blik vol verbazing en de opdracht om eens te luisteren naar ‘Juicy’ van The Notorious B.I.G. Mijn nieuwe collega bij het HipHopHuis lijkt me het antwoord wel te willen geven, maar presenteert het niet op een blaadje. Het was 2017. De bekende It was all a dream-mural van Bruce T.M.C. is inmiddels al een aantal jaar weg. En ikzelf werk al een tijd niet meer bij het HipHopHuis in het Schieblock. Maar de kernwaarden van Hiphop (peace, love, unity and having fun) heb ik meegenomen.
Op vrijdag 9 september vierde het HipHopHuis haar 20-jarige jubileum. Die avond vertrek ik alleen naar het HipHopHuis, de enige plek in de stad waar ik geen ongemak voel om alleen aan te komen. Uiteraard word ik warm begroet door oud-collega’s. Maar ik zie ook veel nieuwe, onbekende, gezichten die me even warm verwelkomen. Na het tonen van mijn entreeticket krijg ik een voucher in mijn hand gedrukt waarmee ik iets te eten kan halen. “Is er nog eten?” hoor ik mezelf zeggen. En terwijl ik het zeg besef ik dat het een domme vraag is. Natuurlijk is er nog eten.
Snel loop ik door naar de grote zaal waar ik de klanken van de Kaseko Masters hoor. Een Surinaamse band die van het jubileum een echt feestje maakt. Er wordt gedanst door jong en oud. Kinderen, tieners, leeftijdsgenoten en zelfs gepensioneerden. Snel trek ik mijn jas uit en voeg me bij de dansende mensen. Niet omdat ik een sublieme danser ben, maar omdat het voelt als dansen in mijn eigen huiskamer. Dan zie ik een glunderende Aruna Vermeulen, oprichter en directeur. We groeten elkaar met een dikke knuffel en ik feliciteer haar. “Twintig jaar HipHopHuis. Dat had niet gekund zonder jou”. Ze knikt zonder in te stemmen, want ik weet dat ze die credits niet voor eigen conto wil nemen.
Na de Kaseko Masters is er een talk in de ‘huiskamer’ van het HipHopHuis genaamd Take a Seat. De naam zegt het al. Je kan aanschuiven, luisteren maar ook meepraten over verschillende (gevoelige) onderwerpen. Laagdrempelig en zonder pretentie. Drie jonge vrouwen leggen wekelijks een onderwerp op tafel om te bespreken. Omdat ze bij het HipHopHuis begrijpen dat je ruimte moet maken voor jongere generaties die de kans moeten krijgen om zich te ontwikkelen.
Afsluitend is er nog een Basement Party. Ik besluit naar huis te gaan. De tijden van dansen tot de late uurtjes liggen voor mij in een ver verleden. Voor ik op mijn fiets stap zet ik ‘Juicy’ op. “You never thought Hiphop would take it this far”, galmt er door mijn oortjes.
Ik besef dat het niet heel lang geleden is dat ik het HipHopHuis leerde kennen, maar dat het een blijvende indruk heeft gemaakt. Het blijft nog steeds lastig uit te leggen wat ‘het’ precies is. Ja, je kan er danslessen volgen, maar het is niet de kern. HipHopHuis biedt veel meer. Het gaat over hiphopcultuur. En net zoals de Nederlandse cultuur niet te vatten is in “een kringverjaardag”, zo is hiphopcultuur niet uit te leggen met enkel woorden als “breakdance” en “rap”.
In een stad als Rotterdam, waar Hiphop de grootste jongerencultuur is, kun je bij het HipHopHuis kennis maken met die cultuur. Ze begrijpen daar dat succes gepaard gaat met vallen en opstaan. Zonder vaste kaders of een bottom-down-benadering. Om de noodzaak van een plek als het HipHopHuis te begrijpen is het van belang dat je na je dansles, dj-cursus of een talk blijft hangen.
Alleen dan snap je waarom deze plek niet een school, maar een thuis is. HipHop Hooray voor HipHopHuis!
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.