Deze zomer zag ik tot mijn blijde verrassing dat het oude café Will’ns en Wetens op de Nieuwe Binnenweg na een sluiting van ruim zeven jaar weer open is, als Kaapse Willn’s. Will’ns en Wetens was een berucht café waar wijlen Jules Deelder geregeld jazz kwam draaien en dat geen sluitingstijd leek te kennen.
Het sluiten van de Will’ns stond destijds niet alleen. Ook andere nachtcafés zoals de Consul, het Tramhuis en de Vagebond sloten de deuren. Wie denkt dat we met de heropening weer een nachtkroeg terug erbij hebben, komt van een koude kermis thuis: in het weekend sluiten de deuren om twee uur al. De barman wist mij te vertellen dat de nachtvergunning eraf was gehaald. Een Will’ns zonder nachtvergunning, hoe is dat mogelijk?
Ik belde daarom met Tsjomme Zijlstra, eigenaar van de bierbrouwer Kaapse Brouwers die inmiddels meer horecazaken in de stad heeft. Hij legt uit dat zaken die lang leeg staan hun bestemming helemaal kwijt raken, zo staat dat in de horecanota. Ze moesten daarom een compleet nieuwe vergunning aanvragen en daar kon geen nachtvergunning meer bij. Hij zou er later wel nog eens een willen aanvragen. Maar ze gaan eerst eens ‘oefenen’ met nachthoreca tijdens het komende IFFR, in een leegstaand winkelpand onderin in de Doelen. Want dat gebouw heeft wél een nachtvergunning.
Toch was hét nieuws van de afgelopen tijd over Rotterdamse horeca niet de Will’ns maar Café de Schouw. Omdat het pand in zo’n slechte verkeert moet er flink verbouwd en zelfs gesloopt worden. Tineke Speksnijder heeft de zaak daarom verkocht aan de eigenaar van het pand, horecabaas Ron Sterk.
Ik ben nog steeds beduusd door dit nieuws over mijn geliefde stamkroeg.
Het café was met zijn literaire en journalistieke historie een baken in de anti-intellectuele stad die Rotterdam is. Een kroeg waar je nog steeds geen enkele koffie kunt krijgen – een verademing in de horeca-overload van de Witte de Withstraat. Een kroeg waar niemand iets merkte van de grote verbouwing die Tineke een aantal jaar geleden had laten doen – omdat ze de toog met de kenmerkende ronding preciés had nagebouwd maar dan een metertje verschoven. Een café waar het culturele erfgoed letterlijk van de muren druipt, in een stad waar de deuren van het stadsmuseum zijn gesloten. Een café waar de eigenaar nog zelf achter de bar staat.
Onder de stamgasten zijn oude journalisten, kunstenaars, dichters van de Poetsclub, en de Willem de Kooning Academie leverde ook een geregelde aanvoer van jong publiek. De kroeg is de vaste plek voor een borrel ná een debat in Arminius. De redactie van Vers Beton kwam er ook graag en we schreven er geregeld artikelen, columns en odes over. In 2013 hingen we als “analoge app” een week in De Aanschouw, de kleine galerie aan de gevel, ter ere van een nieuwe website.
Naast dat ik deze plek persoonlijk enorm ga missen, maakte ik mij ook veel zorgen om het interieur, zoals het originele plafond uit de jaren veertig en de legendarische posterwand. Museum Rotterdam hing al aan de lijn bij Tineke – of ze konden bespreken welk deel van het interieur opgenomen kan worden in de collectie of het stadsarchief.
Maar dát blijkt niet nodig.
Want Tineke wist te vertellen dat Ron Sterk alles overneemt – de naam en ook de complete inboedel. En hij zal het niet wegsmijten: “Hij is er iets leuks mee van plan”. Wát dan precies, dat wilde ze niet zeggen. Wel verzekert ze dat ze een afspraak met hem heeft dat niets zomaar in een container zal belanden: “Er gaat niets weg zonder mijn toestemming.”
UPDATE 26 september
Ron Sterk, de nieuwe eigenaar, laat Vers Beton het volgende weten over De Schouw: “Directe plannen heb ik er nog niet mee omdat ik nu eerst het pand en de bovengelegen woningen op orde wil krijgen. Ik heb Tineke beloofd om respectvol om te gaan met de historie van De Schouw, maar ideeën van anderen zijn uiteraard welkom.”
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.