Om de winterdepressie te vertragen, breng ik last minute een bezoek aan de open mic avond van Comedy Club Haug. Een avond waar lachen gegarandeerd is omdat je als bezoeker even dorstig bent naar gelach als de persoon met de microfoon in de hand.
Die avond word ik verrast door een voor mij nieuw gezicht op het kleine podium: Shariff Nasr. De MC van de avond introduceert hem en benoemt kort zijn werk als filmregisseur. Er wordt gelachen en na vijf minuten is het tijd voor de volgende comedian. Maurice, de MC van de avond, kondigt zijn korte optreden af met: “Oh en volgende week komt zijn nieuwe film uit, toch?” Shariff kijkt bescheiden en zegt “Ja dat had niet gehoeven, maar het klopt. El Houb komt volgende week uit”.
Nieuwsgierig naar deze stand-upper besluit ik hem te volgen op Instagram. “Overrated director” en “Mediocre comedian” lees ik in zijn bio. Een aantal dagen later scroll ik door mijn Insta-feed en zie ik posts over Coming Out Day. Dan blijft mijn duim hangen bij de filmposter voor de film El Houb. Ik bekijk de trailer en ik realiseer mij dat de middelmatige comedian van een week geleden de regisseur is van deze film. Op basis van de trailer lijkt “Overrated Director” een misplaatste omschrijving.
Donderdagavond 13 oktober is er een speciale vertoning van de film in LantarenVenster met na afloop een Q&A met Shariff en hoofdrolspeler Fahd Larhzaoui. Ik blijk niet de enige die hier graag bij wil zijn. De kaartjes zijn uitverkocht. Met wat brutaal dm-verkeer en een uiterst vriendelijke persvoorlichter lukt het om een plaatsje te bemachtigen.
El Houb vertelt het verhaal van Karim die nadat hij door zijn vader is betrapt met een man, het gesprek met zijn ouders aan wil gaan. De film speelt zich af in het Justus van Effenblok in Spangen.
Onbespreekbaarheid kun je niet horen, maar voelen
Voor de oplettende kijker is zijn geaardheid niet de enige olifant in de kamer. Tijdens het kijken van de film prijs ik mezelf rijk met het nest waar ik zelf uit kom. “Alles is bespreekbaar hier, want als je het niet hier kwijt kunt, waar dan wel?” zijn de wijze woorden van mijn oude vader. Toch weet de film mij op momenten te grijpen, ook wanneer het publiek moet lachen om een scène. Want ondanks het warme nest waar ik uitkom, weet ik dat je onbespreekbaarheid niet kunt horen, maar voelen. Een gevoel dat ik ook later in andere context tegenkwam, ongeacht de etniciteit of sociale klasse van die context.
El Houb is erin geslaagd dit gevoel, met hier en daar humor, te vangen in een film. Na afloop volgt de korte Q&A. Met de nadruk op kort. Antwoord geven op complexe vragen leent zich niet voor een tijdsbestek van 15 minuten.
En dat zit me niet lekker. Dit is een grootse film die zelfs, ondanks het gevoelige thema, voor het filmfestival in Rabat is geselecteerd. In Amsterdam is er groot uitgepakt bij de première. Maar in Rotterdam is de ‘speciale vertoning’ in een zaal met maar 127 zitplaatsen – en geen hapjes achteraf. Als ik afga op het enthousiasme van mijn vriendinnen met een MENA-achtergrond, denk ik dat we in Rotterdam er graag bij willen zijn als er iets groots ten tonele verschijnt. “Waar is iedereen?”, vraagt een kennis na afloop in de foyer. Terwijl we naar buiten lopen wijs ik naar de lege straat en mompel iets in de trant van “Het is een donderdagavond en het is uitgestorven in deze straat”.
Toch rij ik, net als een week eerder, glimlachend naar huis. Het was een kleine zaal met een klein publiek, en dat was het kleine podium in Haug een week geleden ook. Het bracht me uiteindelijk wel bij een van de mooiste films die ik in tijden heb gezien.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.