Stadsvernieuwing 1.0 is, kennelijk, voor de gemeente de referentie om zeggenschap van bewoners in het woondomein vandaag de dag inhoud en vorm te geven. Laten we daarom eens kijken wat dat vroeger inhield én hoe bewoners de zeggenschap weer zijn kwijtgeraakt. Misschien wordt dan duidelijker wat ervoor nodig is om die zeggenschap terug te veroveren.
Dan moeten we dus terug naar de jaren ‘70 en ‘80 van de vorige eeuw, toen Rotterdam een stad was waar de gemeente veel huisjesmelkers, in dit geval krottenkoningen, in oude wijken uitkocht. En wijkbewoners samen met gemeenteambtenaren in projectgroepen toekomstplannen maakten voor hun wijk. Welke huizen moeten worden gesloopt, gerenoveerd of opgeknapt? Wat voor soort huizen en welke voorzieningen hebben we nodig? Scholen, gezondheidscentrum, bibliotheek, buurthuizen en sportlocaties.
En hoe kunnen we meer ruimte en meer groen maken? In die projectgroepen hadden bewoners en ambtenaren een stem. Als ze er niet uitkwamen, werd de kwestie voorgelegd in een gemeenteraadscommissie, wat bijna nooit voorkwam. Niet onbelangrijk: bewoners hadden hun eigen betaalde deskundigen: bouwkundigen die de rekeningen en tekeningen in gewone mensentaal konden vertalen; en vice versa. En opbouwwerkers die de bewonerswerkgroepen begeleidden en meehielpen met het organiseren van de grote wijkvergaderingen waarin de voorstellen werden voorgelegd en de wensen en eisen werden opgehaald.
