Ze is het bekendste gezicht van – inmiddels – Nederlands bekendste volksbuurt de Tweebosbuurt. Mevrouw Pelger heeft de buurt waar ze bijna haar hele leven woonde nationaal en internationaal op de kaart gezet. En niet alleen de Tweebosbuurt, maar ook andere volksbuurten in heel Nederland kregen een gezicht dankzij haar lieve stem en eindeloze vriendelijkheid. Het is ook haar stem die door de Rotterdamse Rekenkamer en tot aan de Verenigde Naties toe gehoord werd. Mevrouw Pelger was voor velen de moeder van de Tweebosbuurt. Voor haar hadden mensen niets anders dan ontzag. Zij kon ieder met haar glimlach en houding direct ontwapenen.
Vele mensen kennen haar van televisie en vele journalisten zijn bij haar over de vloer geweest. Niet alleen om wie zij is maar ook vanwege haar bijzondere huis. Ze woonde namelijk in het beroemdste huis van de Afrikaanderwijk. Het werd in 1904 gebouwd, de eerste steen gelegd is door Catharina Magdalena Smit. Dit huis bleek zo bijzonder dat de gemeenteraad besloot om de voorgevel te sparen waar de rest van de Tweebosbuurt gesloopt werd. Helaas heeft zij het goede nieuws van het recente vernietigende besluit van de Raad van State over het bestemmingsplan van haar complex niet meer mogen meemaken: ze overleed op 28 oktober. Alleen haar huis staat er nog. Wellicht is het een teken vanuit het hiernamaals dat zij de strijd nog steeds niet opgegeven heeft.
Mevrouw Pelger was het gezicht geworden van het verzet tegen het gentrificatiebeleid van de gemeente Rotterdam en verhuurder Vestia. Vanwege dat beleid moest zij haar woning verlaten. Zij moest plaatsmaken voor andere mensen: de zogenaamde sociale stijgers. Wat de beleidsmakers niet weten is dat zij al bovenaan die sociale ladder stond. Mevrouw Pelger is de verpersonificatie van wat wij allemaal zouden moeten zijn, namelijk een goede burger ongeacht inkomen, vermogen of etniciteit. Mevrouw Pelger maakte daarin geen onderscheid. De beleidsmakers die over haar woning en buurt beslissen helaas wel. In verschillende stukken heb ik moeten lezen dat de gemeente Rotterdam en verhuurder Vestia vinden dat mensen zoals mevrouw Pelger niet inkomenswaardig genoeg zijn om te mogen blijven. Vertel mij nu wie hier discrimineert.
Met haar goedheid, humor, integriteit en vriendelijkheid zat mevrouw Pelger op eenzame hoogte op die sociale ladder. Zij heeft een leven geleefd dat in het teken stond van je inzetten voor anderen die het minder hebben. Zij was niet onverschillig jegens onrechtvaardigheid. Zij was een kracht van en voor goedheid.
Mevrouw Pelger vroeg vaak naar mijn moeder. Mijn moeder was ziek en dat wist zij. Mijn moeder was dementerend. Vaak zei ze dan: ‘als ik zover ben als jouw moeder, geef mij maar dan een spuitje’. Op vrijdag 28 oktober om 15.21 uur was het dan zover. Mevrouw Pelger kreeg dat ‘spuitje’. Ze was op. Ze wilde niet meer. Een slopende ziekte werd haar lichamelijk teveel. En mentaal heeft de sloop van haar geliefde buurt en geliefde woning diepe sporen achtergelaten.
Ze was belezen en altijd druk in de weer tot die ene dag dat ze een sloopbrief van de advocaat van onze verhuurder kreeg. Van die brief sloeg ze letterlijk achterover. Die val heeft haar strijd tegen een grote verhuurder en een college van Burgemeester en Wethouders uiteindelijk opgebroken. Ze wilde wel, maar ze kon niet meer. De trap ging ze zittend trede voor trede op. Ze wilde zich niet gewonnen geven. Ze heeft altijd geroepen dat ze in haar geliefde woning vredig wilde sterven. En om in haar eigen woorden te blijven: ze zou alleen ’tussen zes plankies vertrekken’.
Een paar keer heb ik om mevrouw Pelger moeten huilen. Wat mij zo ontroerde was haar verhaal in het rapport ‘het gezicht van de Tweebosbuurt’ van onderzoeksbureau Maroned, waarin mevrouw Pelger als voorbeeld genoemd wordt voor de sterke sociale cohesie in onze buurt. Zij leerde haar Marokkaanse buren hun eerste woordjes Nederlands. Zij hielp kinderen met hun huiswerk. Toen ik dat las, brak ik. De tranen bleven komen. Ik heb haar dat nooit verteld. Het riep bij mij de herinneringen op dat mensen zoals mevrouw Pelger mijn ouders hebben geholpen toen zij net naar Nederland kwamen. En elke keer als ik dat verhaal over mevrouw Pelger vertel, springen weer de tranen in mijn ogen. Mijn moeder zou over mevrouw Pelger hebben gezegd: zij is een goed mens.
Tijdens ons een-na-laatste gesprek vertelde ze mij dat ze over de vorige wethouder Bouwen en Wonen gedroomd had. In die droom was zij met hem aan het vechten en terwijl ze dat droomde vocht ze letterlijk in haar bed. Ze vertelde mij dat ze de strijd vanuit het hiernamaals zou voortzetten. Mevrouw Pelger zal altijd een rol van betekenis spelen. Niet alleen in het leven van vele Rotterdammers maar ook in dat van vele woonstrijders buiten onze stad.
Een dag voor haar sterven, maakte zij zich nog druk om het welzijn van haar vroegere buurmeisjes. Ze had tot het laatste moment haar humor. Ze was ze in haar nopjes toen ze hoorde dat de bouw van een nieuw Feyenoordstadion niet doorging. Dat voelde ook als een beetje haar winst.
Een goed mens is ons ontvallen, maar haar goedheid heeft ze over ons uitgestrooid. Wij danken haar daarvoor. We zullen haar goede werk voortzetten en haar voor altijd blijven herinneren als iemand die zich voor anderen ingezet heeft en die streed voor haar geliefde woning en buurt. Haar woorden daarbij zal ik nooit vergeten: ‘Oude bomen moet je niet verplanten’.
Langs deze weg wil ik iedereen bedanken die haar bijgestaan heeft. Wij houden van u mevrouw Pelger!
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.