Als ik bij Modehuis Aladin binnenstap, maakt een vrouw net een praatje met de eigenaar. Aladin is een winkel waar de hele buurt en omstreken komt voor kledingreparatie, stomerij, pakketjes halen of brengen en kledingverkoop. Het gesprek tussen klant en winkeleigenaar gaat over een paar prachtige geruite doeken in alle kleuren van de regenboog die aan elkaar genaaid moeten worden tot een lange sjaal, en over een jurk die vermaakt moet worden. Waar komen de naden, en er wordt gekozen voor een Engelse zoom?
“Ik houd van feestjes en dan wil ik er mooi uitzien”, zegt de klant die Helen blijkt te heten. Als de jurk en de sjaal afgerekend zijn, gaat het gesprek verder over Helens aanstaande reis naar Suriname. Even de Nederlandse kou ontvluchten. Het ticket was niet goedkoop, maar liefst 1200 euro. Maar dat haalt ze er wel uit door de besparing op energiekosten hier in Nederland. “En als dat niet zo is, dan ga ik toch. Alles is duur. En geld kan ik toch niet meenemen naar mijn begrafenis!”
Zo gaat het altijd bij Aladin. De eigenaar, Renate, maakt met iedereen een praatje. Vaak strijken klanten even neer in een van de stoelen bij de tafel met de naaimachine, een PFAFF die al 65 jaar oud is (“een hele goeie, industrieel”). Aladin is een modehuis, maar daarnaast óók een buurthuis waar mensen van alle leeftijden en alle nationaliteiten met elkaar een gesprek aanknopen. Behalve de topkwaliteit van het werk dat Renate aflevert, is dat zeker ook een reden voor mij om al zolang trouwe klant te zijn. De schok was groot toen ik bij een bezoekje hoorde dat Renate ermee wil stoppen.
Renate heeft een oer-Rotterdamse tongval en is geboren en getogen in Rotterdam. Ze trouwde meer dan veertig jaar geleden met een Egyptische echtgenoot die ze leerde kennen in bar de Vagabond. Ze bekeerde zich tot de Islam – haar Islamitische naam is Halima. Met haar hoofddoek zet ze klanten weleens op het verkeerde been. Terwijl wij een gesprek voeren, komt een dame van Marokkaanse afkomst binnen, die aanneemt dat Renate wel Marokkaans zal spreken. “Een beetje Arabisch spreek ik wel, maar vloeiend Marokkaans … nee, helaas niet.”
Met haar man begon ze ooit de eerste croissanterie van Rotterdam, Le Croissant, in de Witte de Withstraat. Daarna volgden nog veel andere banen – in de zorg, als etaleuse en de laatste twintig jaar vooral als coupeuse. Sinds 2010 heeft ze haar huidige eigen zaak op de Paul Krugerstraat. “De start was niet eenvoudig, want dat was middenin de financiële crisis. Maar ik ben een doorzetter. Dus ben ik er nog steeds.”
En hoe. De vraag is zo enorm dat ze soms werk naar collega’s moet doorverwijzen. We onderbreken ons gesprek voor alweer een klant die binnenkomt. Een oudere heer met witte haren die een jurk van zijn vrouw komt ophalen bij de stomerij. Vanzelfsprekend ontspint zich een gesprek, over hoe de echtgenote slagroom aan het kloppen was in haar zijden jurk, hoe dat helemaal misging, en hoe zij toen onder de vetvlekken kwam te zitten. Volgens Renate moet het verwijderen van de vlekken geen probleem zijn. “Eerst wassen en dan stomen. Het kán krimpen, maar dat is ook niet erg in dit geval, want zijde krimpt in de lengte, niet in de breedte.”
Ik vraag haar waarom ze eigenlijk stopt met haar zaak. “Omdat ik met pensioen ga.”
Wat, is Renate al bijna 67? Ik had haar ergens achterin de vijftig geschat, zeker niet ouder.
“Ik weet het. We hebben goeie genen, komt van mijn moeder. Onze dochters hebben precies hetzelfde.” Ze zoekt per direct iemand die haar zaak wil overnemen. “Iemand die zijn vak verstaat, zijn afspraken nakomt én goed kan communiceren met de klanten. En ik wil hem of haar wel helpen hoor.”
Ik wens Renate een heel fijn pensioen. En hoop van harte dat er een opvolging komt waarbij Aladin zo’n fijne ontmoetingsplek voor iedereen rondom het Afrikaanderplein zal blijven.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.