Fay van der Wall spreekt de winnaar van de RTM Pitch Ravi Sandberg. Hij woonde twee jaar lang in de Tweebosbuurt en maakte daar een korte film over: Fantoomwijk. “Toen ik moest vertrekken, bleef ik terugkomen om te kijken of ‘mijn huis’ er nog stond.”
Filmmaker Ravi Sandberg won in 2022 de derde editie van de RTM Pitch van IFFR met zijn plan voor een film over de Tweebosbuurt. Wat begon als een idee voor een poëtische ode aan de wijk, werd gedurende het maken een rauwe film over de vernietigende impact van framing en macht. Vrijdag 27 januari gaat de film in premiere.
Er is in de afgelopen jaren al veel gezegd en geschreven over de Tweebosbuurt, waarom wilde jij daar nog iets aan toevoegen?
“Uiteindelijk wordt de Tweebosbuurt niet eens meer specifiek, bij naam, genoemd in de film. Ik wilde op zoek naar de mechanismes die schuil gaan achter alles wat daar gebeurd is. Wat de buurt was, hoe de bewoners bekeken werden en wat daar de gevolgen van waren. En dat wil ik niet uitleggen, maar aan het publiek laten beleven door de film. Ten opzichte van bijvoorbeeld journalistiek over dit onderwerp kan ik een meer gevoelsmatig perspectief toevoegen met film.
Ik heb twee jaar in de Tweebosbuurt gewoond, antikraak. Ik was een van de laatste mensen die er nog woonde. In die tijd was de helft al gesloopt. Toen ook ik moest vertrekken, verhuisde ik naar een buurt verderop, maar bleef ik terugkomen om te kijken of ‘mijn huis’ er nog stond. Zo zag ik op een dag hoe de sloopmachine mijn oude huis te lijf ging. Op dat moment heb ik de camera gepakt om de laatste weken van de sloop te filmen. In diezelfde periode heb ik het plan ingediend voor de RTM Pitch. In eerste instantie wilde ik een poëtische film maken, een ode aan de herinneringen van de bewoners. Dat is ook heel mooi, maar ik ben me steeds scherper gaan afvragen: wat is het verhaal dat ik als maker hierover te vertellen heb. Zo is het best een rauwe, boze, militante film geworden.”
De film heeft een heel uitgesproken vorm: de beelden zijn observerend, op het voyeuristische af, en we horen stemmen van mensen die we niet te zien krijgen. Hoe ben je tot deze vorm gekomen?
“Tijdens het maken heeft Menna Laura Meijer van productiebedrijf Mint Film Office me gecoacht. Zij heeft me geholpen om steeds heel kritisch en analytisch te kijken naar de verhalen van die plek. Het is zo’n enorm groot verhaal, met veel mogelijke invalshoeken. Je zou daar heel veel verschillende films over kunnen maken. En ik mocht maar een film van 20 minuten maken, dus ik moest een duidelijke keuze maken. Tijdens het draaien en onderzoeken kwam ik erachter dat de kern voor mij zit in beeldvorming en het framen van mensen, de gevolgen die dat heeft voor beleid, en vervolgens welke impact dat beleid weer heeft op de levens van die mensen. In dit geval gaat het dus om mensen die vanwege hun sociaaleconomische status in een frame geplaatst zijn, wat hele grote gevolgen voor ze heeft gehad. De voyeuristische beelden in de film vertegenwoordigen dat framen. Dat breng ik in contrast met de verhalen van de oud-bewoners. Zij representeren wat die blik en dat frame teweeg hebben gebracht.”
Nog geen reactie — begin de discussie!