Talk of the town
In Talk of the town bespreekt Vers Beton wekelijks iets dat speelt in de stad. Deze week: wie de stad vanuit verschillende hoeken bekijkt, ziet ineens hoe met een verhuizing, ook een identiteit meeverhuist.
Daags nadat de verkiezingsuitslag me een andere kant van Rotterdam had getoond, leerde ik de stad op nóg een andere manier kennen. Van bovenaf, om precies te zijn, vanaf de 29ste etage van de CoolTower – de onlangs opgeleverde chique woonflat aan de Schiedamsevest. Een vriend en oud-collega heeft onlangs zijn intrek genomen in de woontoren.
In gezelschap van andere oud-collega’s staar ik naar dat voor mij nieuwe Rotterdam. Een uitzicht waar menig mens slechts van kan dromen. “Als ik hier zit en zie hoe mooi het is, heb ik spijt dat ik Rotterdam heb verlaten”, zegt de enige geboren Rotterdammer in het gezelschap. En voor ik het weet hoor ik mezelf cynisch antwoorden dat vanaf deze hoogte álles mooier lijkt.
Twee dagen eerder ging ik voor het eerst stemmen in Overschie. De eerste keer stemmen in mijn nieuwe wijk voelde als verraad tegenover mijn wijkbewoners. Waar ik een jaar geleden de gentrificatie in Middelland was ontvlucht, ging ik vandaag gewapend met mijn stembiljet stemmen voor een linkse partij, middenin in dit Leefbaar-territorium. Mijn stem zou verandering brengen in het ooit zo normale Overschie.
Als ik die woensdag een leeg stembureau binnenstap, bedenk ik me dat het niet zo’n vaart zal lopen en dat mijn stem als een druppel zal opgaan in een zee van BBB-stembiljetten. Dat ik twee dagen later wakker zou worden in een stad waar GroenLinks de grote winnaar werd, kon ik toen nog niet weten.
In mijn hang naar het normale ben ik ingehaald door de realiteit
Ook mijn nieuwe woning is te zien vanaf de 29ste verdieping van de CoolTower. Pal achter het verlichte “Van Leeuwen Buizen” zie ik de plek die ik sinds een jaar mijn thuis noem. Nieuwsgierig vraagt mijn gezelschap hoe het daar is. “Normaal” hoor ik mezelf dit keer minder cynisch zeggen. Wat ik daarmee probeer te zeggen is dat ik er nog geen hippe koffietent of bloemenzaak ben tegengekomen. En dat ik me heb verbaasd over het feit dat er in mijn postcodegebied geen flitsbezorgers komen.
En bovendien: dat het een plek is waar we nog “gewoon” een huis konden kopen. Want vanavond bevind ik me in het gezelschap van begin-dertigers die allemaal in een koophuis wonen, zonder jubelton maar gewoon als sociaal-economische stijgers. Iets wat voor menig dertiger niet langer lijkt weggelegd. De avond vullen we met herinneringen aan de tijd dat we nog gezamenlijk werkten voor een multinational en we prijzen onszelf dat we zo lekker gewoon zijn gebleven.
We vullen de avond met herinneringen en prijzen onszelf dat we zo lekker gewoon zijn gebleven
Met het uitzicht vanuit de CoolTower nog vers in mijn gedachten rijd ik naar huis. Ik realiseer me dat ik in mijn hang naar het normale ben ingehaald door de realiteit. En dat dit nieuwe uitzicht vanaf de 29ste etage mijn nieuwe normaal is. Bijna thuis valt het me op dat het inmiddels “Van Leeuwen more than Tubes” is en niet “Van Leeuwen Buizen”.
Na het weekend ben ik toch nieuwsgierig geraakt naar het stemgedrag van mijn buren, en bekijk ik de uitslagen van “mijn” stembureau. Mijn vermoeden wordt bevestigd: ook hier stemden de meesten GroenLinks. Ik ben dan ook niet verrast als ik later die dag toch een flitsbezorger zie in mijn straat. Dit is inmiddels ook mijn Overschie.
Al één reactie — discussieer mee!
Als ik op de zesde etage op mijn balkon sta is Charlois groen. Er kan best nog wat weg werd er in 2012 beweerd in een raadsvergadering van de deelgemeente. De Carnissetuin moest wijken voor steen en beton.
Een nieuwe tuin De Groene Oase werd een bescheiden alternatief.
Maar ook deze tuin moet wijken voor steen en beton, de tuin gaat weg en wordt letterlijk een weg,
Ik weet niet vanaf welke etage de nieuwe woonwijk is ontworpen. Maar waarschijnlijk is er niet vanaf de aarde gekeken, en zeker is er niet gekeken naar het belang van de aarde.
Het pijn doet dat Carnisse Eiland een woonwijk moet worden.