Reconstructie
Het was de hotspot voor skatend, boardend en wheelend Rotterdam. Maar met de herinrichting van het Museumpark verdwijnt een uniek stukje skatecultuur. Onnodig, als de skaters op tijd waren gehoord. Ook anderen zijn niet blij met het participatieproces. Wat ging er mis?
“De dagen leken op elkaar. Het was lente, het was warm — het was coronalockdown. In het Museumpark zaten overal groepjes mensen, in het midden werd geskatet. Niemand had last van elkaar. Al die groepjes hadden hun eigen speakers mee en draaiden verschillende muziek — hiphop, metal, psychedelische rock. Het leek wel een klein festival. Iedereen was aan het chillen, het was een plek van verbinding. Ik heb er echt belachelijk veel vrienden leren kennen.”
Met weemoed kijkt Emma Albers terug op de dagen die ze skatend doorbracht in het Rotterdamse Museumpark. Of beter, op het evenementendek aan de voet van het Depot, de metershoge spiegelende bloempot waar Boijmans van Beuningen zijn kunstobjecten opslaat. De asfaltvlakte van zevenduizend vierkante meter verdween alweer bijna een jaar geleden achter hekken. Een bouwkeet met de slogan ‘less traffic, more greenery’ laat zien waarom. Het Museumpark moet worden vergroend, voor een grote lap asfalt is geen plaats meer. Daarvoor in de plaats komen drie vlakken met gras en een minder gladde bestrating. De vergroeningsoperatie had deze zomer klaar moeten zijn, maar oplevering is uitgesteld tot het najaar.
Al 7 reacties — discussieer mee!
Hoi, mooi stuk, dank jullie wel. Op het stationsplein heeft Wim Pijbes de ‘alledaagse Rotterdammer’ een ruimte geboden in de vorm van een standbeeld, maar blijkbaar in ruil voor een strook asfalt die werd geliefd door diezelfde Rotterdammer. En ondertussen zagen een boel thuisloze Rotterdammers hun geliefde bankjes op nog geen 100 meter van het standbeeld verruild worden voor stenen poefjes.
Om de participatiesamenleving weer in ere te herstellen stel ik voor dat er rondom het standbeeld een groot aantal bankjes op het stationsplein worden geplaatst waar geskate, gezeten, gedronken en geslapen kan worden. Om de tijd ons niet te laten leiden en Moments werkelijk te Containen.
Verbijsterend. Iedereen die wel eens in door “het MP” wandelt weet dat daar fanatiek geskate wordt.
Van den Anker slaat de spijker op de kop: “Dat komt ook doordat de helft van de mensen die het beleid maken niet in de stad wonen.” Deze ambtenaren kennen de stad niet en merken nooit aan den lijve wat de gevolgen van hun beleid zijn.
Ik tip alvast een volgend dossier: het plan Oostflank.
Vroeger kwam ik graag in het Museumpark. Voor het openluchttheater, de Pleinbioscoop, de Parade, de zomerzondagmiddagen. Steeds weer werd er een aanslag op het park gedaan met de bouw van de Kunsthal, het bruggetje van Koolhaas, de parkeergarage met waterberging en het depot van Boymans. Tijdens die ingrepen werd ook het groen driftig gesnoeid. De bosschages achter de muur van het GJ de Jong monument verdwenen, de strook hagen langs de sloot langs de achtertuinen van de gebouwen van de Westersingel verdwenen en uiteindelijk verdwenen ook de rozen uit de Rozentuin. Minder bosschages, hagen en struiken betekent minder onderhoud, maar helpt ook om een heel andere bezoekersgroep te pesten, want de Rozentuin is ook sinds jaar en dag een homo ontmoetingsplek.
Met al die ingrepen kwam er ook de asfaltvlakte, waar de skaters gebruik van gingen maken. Samen met de zieltogende appelboompjes op de grindvlakte was dit een tamelijk troosteloos deel van het park. Op zich lijkt het me goed, dat de asfaltvlakte wordt aangepakt, maar op het dak van een parkeergarage wil weinig groeien, zoals ook het Schouwburgplein laat zien. Het ziet ernaar uit dat het park in de toekomst nog meer wordt verziekt als er straks een tunnel dwars door het park komt naar museum Boymans.
De gemeente zegt wel dat met alle stakeholders in de omgeving is gesproken, maar dus niet met de gebruikers van het park: de skaters, de hondenuitlaters, de bezoekers van de musea, de homo’s. Het eerste wat je bij een dergelijk project hoort te doen, is een rondje door het park lopen op verschillende momenten, met bezoekers praten en horen hoe zij het park beleven. Als die mensen niet “vergeten” zouden zijn, zou er een heel ander park zijn gekomen. Maar ja, het park moest en moet zo nodig internationale allure hebben en daar horen skaters, hondenuitlaters en homo’s natuurlijk niet bij.
Ja, dat zou goed zijn. Een oplossing die ik ook gehoord heb: zet op elke plek waar je als gemeente iets gaat herinrichting een zuil met QR-code neer, zodat mensen weten dat er iets te gebeuren staat en er op tijd actief een bijdrage aan kunnen leveren.
Leuk idee, hebben ze zelf ook: https://www.rotterdam.nl/media/2528. Wonderlijk hoopvol tech optimisme dat zich weinig aantrekt van hedendaags gebrek aan participatie 😉
Raadsel: Als je op St. Pancras in Londen de trein naar Rotterdam neemt, zie je in de wachtruimte promofilmpjes van steden. Rotterdam is er ook bij: je krijgt beelden van het MP met vrolijke, kleurrijke gebruikers.
Klopt, er is een hele serie filmpjes gemaakt In een ervan figureert inderdaad het MP als achtergrond om te laten zien dat Rotterdam een plek is waar iedereen welkom is. Dat is best wrang voor de skaters. Heeft ook te maken met de verkokering binnen de gemeente. Zo’n afdeling citymarketing weet waarschijnlijk niet waar de dienst Stadsontwikkeling allemaal mee bezig is en vice versa.