Talk of the Town
Muurkunst maakt steden leesbaar, het vertelt je iets over de maatschappelijke thema’s die er spelen. Het is het meest laagdrempelige canvas waar kinderen en jongeren zich op kunnen uitdrukken. In deze Talk of the Town zingt Siebe Thissen een lofzang op street art, murals en graffiti.
“Wanneer trekken we de hogedrukspuit over dit werk?”, vroeg Leefbaar Rotterdam-raadslid Joey de Waard zich af in het Rotterdams Dagblad van 12 september. Hij doelde op een graffiti piece van de Braziliaanse kunstenaar Eneri, aangebracht op het grauwe beton van een Unilevergebouw aan de Roentgenstraat op Feijenoord. Hoewel het gebouw is omheind door hoge blinde muren en daarmee de indruk van een strafgevangenis wekt, is de aangebrachte tekst op de gevel goed zichtbaar: How Big is the Debt of Developed Countries With the 3rd World.
“Niemand vindt het mooi”, zegt ook een bewoner van nieuwbouwwijk het Hefkwartier. “De boodschap is negatief”, zegt een ander. “We wonen in een stenige, industriële omgeving en doen ons best het hier vriendelijker te maken. Dit draagt niet bij aan een fijne, blije buurt.”
Al één reactie — discussieer mee!
Street art wordt aangemoedigd in Rotterdam zolang het leuk is en de stad eruit laat zien alsof er ruimte is voor uitingen van mensen met allerlei achtergronden, ongeacht sociaal economische status. Maar ondertussen wordt wel duidelijk dat de stad juist minder ruimte biedt voor allerlei verschillende mensen, wat je gek genoeg nauwelijks terugziet in nieuw graffiti schrift dat een (creatief) statement maakt tegen deze ontwikkelingen. Misschien wordt er effectiever schoongemaakt, zijn de straffen inmiddels strenger en de pakkans groter (camera’s en kliklijnen) waardoor jongeren liever het risico lopen opgepakt te worden met illegale handel in plaats van het creatief uiten van je gedachtes. Of ze zitten in de schulden en hebben te maken met duizend verschillende jeugdzorg instanties waardoor ze er geen geld en energie voor hebben..
Ik zou wel een revival willen zien van die wilde graffiti die lak heeft aan wat mooi wordt gevonden door de meerderheid. Misschien is de graffiti van Extinction Rebellion op de Brandenburger Tor van vorige week een goed voorbeeld. Maar volgens mij moet ik het voorlopig doen met verwijderde schilderingen die gelukkig wel zijn gearchiveerd door de community zelf. Dat archiveerproces heeft wel veel baat gehad bij de digitalisering, maar misschien past graffiti minder goed bij deze opper-digitale tijd waarin we inmiddels leven. Een beetje zoals klassieke rockmuziek eigenlijk ook niet meer echt weet te verrassen. Maar wie weet vindt het zichzelf opnieuw uit of heeft dat allang plaatsgevonden zonder dat ik er fatsoenlijk naar heb gezocht 😉