Talk of the Town
De aardbeving in Marokko heeft ook impact op de familie van Amal Akbour. Haar zeventigjarige moeder wil ter plekke gaan helpen en toont een stevig staaltje Rotterdamse niet lullen maar poetsen-mentaliteit. Het doet Akbour denken aan de vrijgevochten vrouwen die ze op het witte doek tijdens het Arab Film Festival zag.
Het is 30 graden als ik mezelf op 5 september naar de openingsavond van het Arab Film Festival in LantarenVenster sleep. Het is de openingsavond: de rode loper ligt uitgerold en de balie is versierd met kleden uit het Midden-Oosten.
Als ik zeg dat ik voor de openingsfilm Queens kom, krijg ik te horen dat die iets later zal beginnen. “Ik had niet anders verwacht”, zeg ik tegen mijn gezelschap dat volledig uit vrouwen van Marokkaanse komaf bestaat. Voor Marokkaanse begrippen zijn wij niet net op tijd, maar veel te vroeg.
We treffen een bevriende actrice en haar gezelschap. Met z’n vijven aan een tafeltje beginnen we het ritueel ‘Hoe zeggen jullie dat?’, een spel waarin Marokkanen elkaar vragen hoe ze iets zeggen in de inheemse taal van zijn of haar streek. Een spel waarbij ik me altijd een beetje buitengesloten voel, omdat mijn ouders dan wel uit de Hoge Atlas komen, maar met ons enkel Darija spraken. Het Tachelhit dat mijn ouders van hun ouders leerden, hebben ze nooit aan mij doorgegeven. Aan het tafeltje naast ons luistert een ouder wit stel zonder gêne met ons mee. Misschien ontdekken zij nu wel dat ‘de Marokkaan’ niet bestaat. En dat de talen die we spreken weinig met het Arabisch te maken hebben.
Al één reactie — discussieer mee!
Prachtige vrouw, die moeder van jou, Amal! Ik hoor de (terechte) trots in je stem 🙂