Opinie
Directeur van het CBK Rotterdam Ove Lucas begrijpt niet waarom het opdoeken van het Goethe Institut Rotterdam haast onopgemerkt gebeurt. Hij vraagt zich af waarom vooral andere culturele instellingen zo gelaten zijn onder de sluiting, en roept op tot het voorkomen ervan.
“Rotterdam, Genua, Triest und Turin – alles wird geschlossen. Europa? Vergessen.” Op 6 oktober verschenen deze woorden van journalist Nils Minkmar in het Feuilleton van de Süddeutsche Zeitung. Het was een cri de coeur nadat het Goethe Institut een week eerder had besloten op korte termijn negen vestigingen te sluiten: Bordeaux, Genua, Lille, Osaka, Triëst, Turijn, Washington, Curitiba en het verbindingsbureau in Straatsburg. Maar er ontbreekt één naam in dit rijtje: Rotterdam!
Bezuinigingen
Het Algemeen Dagblad (AD) meldt op 29 september het onverwachte vertrek van het Goethe Institut uit Rotterdam. “Doodzonde…” en “…betreurenswaardig” noteert de krant, maar het begrip voor de bezuinigingen van het internationale instituut overheerst. Business as usual: door digitale taalcursussen zijn locaties overbodig en dus te duur geworden. Over de gevolgen voor het personeel kan nog niets worden losgelaten, de gesprekken met de medewerkers moeten nu beginnen, aldus het AD.
Al 3 reacties — discussieer mee!
hallo redactie, hallo Ove,
fijn en goed dat deze cri de coeur er komt. Zeer spijtig. Het is een onwaarschijnlijk en een dwaas kortetermijnbesluit. De aankondiging van de sluiting is blijkbaar wel in het AD beland, maar de langjarige deelnemers aan de (literatuur) cursussen zijn nog niet officieel op de hoogte gesteld, dus dat verklaart wellicht mede waarom het sluitingsbesluit nog niet veel beroering teweeg heeft gebracht. Naar goed Duits gebruik moeten we waarschijnlijk wat activistischer worden om Berlijn/München van het tegendeel te overtuigen,
Beste Ove, beste medewerkers van het Goethe Institut Rotterdam,
Dit is inderdaad een dwars besluit, dat ik – eerlijk gezegd – tot nu toe gemist heb. Ligt wellicht aan mij, maar misschien goed om er wat meer bekendheid aan te geven?
Ik heb in het verleden met heel veel plezier met jullie samengewerkt en genoten van de events, mede georganiseerd door de Duitse kunstenaars en architecten die hier een aantal weken verbleven. Ik zou jullie missen.
Laat me abj weten als er een actie komt.
Hartelijke groet, Andrea Prins
Haĺlo Ove,
Als ervaren activist weet ik dat er stappenplannen bestaan voor het op poten zetten van een actie, bijvoorbeeld tegen huisuitzettingen. Deze plannen kunnen als draaiboek dienen voor het op poten zetten van een protestactie (sociale media, demo, handtekeningen). Je kunt zoiets in gang zetten en kijken hoe ver je komt?
Het is bekend van de cultuur: weinig actiegericht en onderling weinjg solidair. Deze gedweëe houding tegenover ‘de macht’: de huisbaas, de geldschieter ontstaat vaak uit angst over het voortbestaan. Je ziet deze weinig spannende opstelling ook bij ontruimingen van ateliers. Mensen durven geen actie te voeren uit angst voor vooral financiële consequenties. Meegaandheid wordt beloond: dan blijft je praktijk in leven.
Het liberale onderling concurrentie stimulerende politieke klimaat (ook in Duitsland) helpt hierbij geenszins. De ene zijn dood is namelijk alleen maar goed voor jou als concurrent, ook op institutioneel niveau.
Het lijkt me verfrissend als deze tendens een keer doorbroken wordt met een succesvolle actie!
Met vriendelijke groet,
Martijn Koolstra