In Memoriam
Op 20 november overleed Vers Beton-redacteur Giovanni Burke onverwachts op 38-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersenvliesontsteking. Giovanni was een geliefd en warm persoon, betrokken bij zijn straat, zijn stad én zijn club Feyenoord.
Op 19 maart 2018 ontving Vers Beton een opgewekte e-mail met de titel: “Enthousiaste (amateur) auteur!”. Het was de sollicitatiemail van Giovanni Burke. Hij stelde zich voor als “Rotterdammer in hart en nieren”. De toen nog 32-jarige socioloog gespecialiseerd in grootstedelijke vraagstukken, was al jaren werkzaam in de financiële sector als hypotheekadviseur, maar het begon “weer te kriebelen om de draad op sociaal-maatschappelijk vlak weer op te pakken” schreef hij. Via Fotograaf des Vaderlands Marwan Magroun, die toen voor Vers Beton fotografeerde, betrad Giovanni bij ons het toneel.
Vriendschap
Vanaf groep 6 deelde hij zijn basisschooljaren met Magroun op de Willibrordschool in het centrum van Rotterdam. Er ontstond een innige vriendschap tussen de twee. “Gio was slim, vlot en goudeerlijk”, zo omschrijft Magroun zijn vriend als kleine jongen. “Hij kon zijn aandacht er niet zo heel goed bij houden,” vervolgt Magroun lachend. Uiteindelijk doorliep Giovanni, die op Noordereiland opgroeide, het Erasmiaans Gymnasium.
“De eerste artikelen die hij voor ons schreef,” vertelt Eeva Liukku, hoofdredacteur van Vers Beton, “hadden te maken met hoe je een ‘freelance leven’ aanpakt. Deze artikelen gingen eigenlijk over zijn eigen zoektocht en hoe hij zijn nieuwe leven als freelancer moest inrichten.
Gio was slim, vlot en goudeerlijk
Marwan Magroun
Liukku herinnert Giovanni als “een ontzettend aardige en betrokken jongen met originele ideeën voor artikelen. Hij pikte veel dingen op die op straat gebeurden.” Zo schreef Giovanni een artikel over ‘peukjesrapers’ in Rotterdam West. Het werd het op een na best gelezen artikel van de maand. Dat verhaal kwam voort uit zijn eigen observatie, vertelt Liukku. “Hij zag mensen voor zijn deur peukjes verzamelen en raakte in gesprek met maatschappelijk werkers uit de wijk. Toen kwam hij erachter dat het een fenomeen was.”
De coronapandemie was nog gaande waardoor virtuele redactievergaderingen noodzakelijk waren. Er verscheen op het beeldscherm een bescheiden glimlach, toen Liukku hem in zo’n vergadering complimenteerde voor zijn peukjesrapersartikel: “Dat vond ik een heel bijzonder en origineel verhaal. Het kwam echt voort uit zijn eigen verwondering en observatie en paste bij zijn sociale betrokkenheid.”
Ook het interview met de eigenaar van het Surinaamse bruin café Cascade dat ‘friet van Piet’ serveert, was een hit. Giovanni vertelde in het artikel over de sociale cohesie van Delfshaven met het café als achtergrond. De kroeg, genaamd Cascade, had een gelijkluidende signature dish. Volgens de enthousiaste Giovanni zou het gerecht de nieuwe kapsalon worden. Dat werd ‘De Cascade’, patat met kipsaté en pindasaus, nooit, maar het zorgde wél voor een goed gelezen artikel.
Vaderschap
Deadlines missen was eerder regel dan uitzondering, maar Giovanni kon dit altijd met ontwapenende woorden verklaren. Zo was de verjaardag van zijn zoon een keer de aanleiding van zijn gemiste deadline. Over de opvoeding van zijn tienerzoon was Giovanni openhartig in de korte 2Doc van Rien Bexkens: The Life of Fathers.
Magroun, die hierover ook een fotoserie maakte, volgt in de documentaire alleenstaande vaders uit zijn vriendenkring. “Ik doe heel erg mijn best voor mijn zoon”, zegt Giovanni in de documentaire. Op dat moment waren hij en de moeder van zijn zoon al tien jaar uit elkaar. Giovanni had “geen rechten op papier” over zijn kind, vertelde hij. “Niet dat ik de perfecte vader ben hoor, ik heb ook genoeg steken laten vallen, maar ik probeer voor wat ik kan de zorg voor hem te dragen. Ik denk dat dat me best goed lukt, maar ik heb niet genoeg mogelijkheden daartoe.” Volgens Magroun inspireerde hij andere mensen door zich eerlijk en kwetsbaar op te stellen over zijn rol als vader in The Life of Fathers.
Giovanni zette zich ervoor in om Rotterdammers bewust te maken van de koloniale en slavernijgeschiedenis van de stad. Dit deed hij als redacteur bij het educatieve programma History Matters 010 van Stichting Gedeeld Verleden Gezamenlijke Toekomst. “Voor mij bracht hij echt een stukje betrokkenheid en betrouwbaarheid op de redactie”, zegt Loulou Drinkwaard, toentertijd ook redacteur voor het programma. Die betrokkenheid kwam ook tot uiting in de samenwerking van het project met jongeren. History Matters werkte samen met studenten van verschillende mbo-scholen. “Als deze studenten niet kwamen opdagen, was hij niet bezig met de gevolgen daarvan voor de uitzending, maar met wat dat voor de jongeren betekende. Dat vind ik een heel mooie eigenschap.”
Giovanni wilde Rotterdammers bewust maken van de koloniale en slavernijgeschiedenis van de stad
Verbinding zoeken met zijn buurtgenoten in Bospolder vond Giovanni belangrijk, vertellen zijn buren Janette Reukers en Bert Knaap. Zo werkte hij mee aan het vergroenen van zijn straat en was hij actief tijdens de Opzoomeractiviteiten. Zijn Albert Engelmanstraat won vorig jaar een Opzoomer Award voor Groen en Schoon. In de straat staan opvallend kleurrijk beschilderde tonnen met planten. “Hij heeft ze allemaal afgelakt,” zegt Knaap terwijl hij foto’s laat zien van Giovanni die met de bloempotten in de weer is. Op de foto’s is ook te zien hoe hij samen met zijn jongere broer de bloempotten vult met planten. “Hij was vaak bij de bijeenkomsten en hielp mee om nieuwe plantjes te kopen en te poten,” aldus Reukers.
Tijdens de corona lockdown had Giovanni veel overlast van hangende mensen op het Hudsonplein, vertelt Knaap. “Het is ook een probleemplein.” Hij trommelde volgens Reukers meer buren op om het plein te ‘verbeteren’. “Dan was hij de kartrekker om ons samen sterk te maken. Hij had allerlei tekeningen gemaakt met groene plekken en speelplekken op het plein. En hij probeerde mensen bij de gemeente hier enthousiast voor te maken,” vertelt Reukers. Afgelopen dinsdag, toen Giovanni al was overleden, waren er bijeenkomsten met buurtgenoten en de gemeente over het vervolg van de verbeterplannen voor het Hudsonplein.
Verbinding
Giovanni woonde boven een coffeeshop, en volgens Knaap was hij kritisch over de bezoekers. “Hij sprak zich uit over de overlast die ze gaven.” Toch bleef hij altijd verbinden en contact onderhouden. De verstandhouding met de coffeeshop bleef altijd goed volgens Knaap. “Hij zei altijd: ‘Ja, ik ben kritisch, maar het zijn wel mijn buren’.”
Gaandeweg bleek het bedrijfsleven niet de plek voor Giovanni en hij vervolgde zijn loopbaan in de richting waar zijn hart lag: de sociaal-maatschappelijke dienstverlening. Het laatste hoofdstuk van zijn leven werkte hij als gedragswetenschapper bij jeugdzorginstelling Amzo. Hier maakte hij behandelplannen voor kinderen met gedragsproblemen en voerde deze uit. “Hij kon echt verschillende werelden samenbrengen vanuit zijn achtergrond en opleiding,” vertelt zijn collega Ghalid Karamatali. “Hij zag eruit als een jongen van ‘de straat’, en was tegelijkertijd zo vriendelijk en welbespraakt. Dat was zijn kracht, zeker in dit werkveld. Hij had een goed luisterend oor en was behulpzaam. Hij maakte impact met zijn persoonlijkheid.”
Giovanni bracht verschillende werelden samen vanuit zijn achtergrond en opleiding
Giovanni hield van Feyenoord en was lid van Het Legioen. Tijdens de thuiswedstrijd op dinsdag 28 november tegen Atletico Madrid hing de supportersclub een grote spandoek op met zijn foto en de tekst:“ Gieks waka boeng mi boy. You’ll never walk alone.”
Voor familie en vrienden was Giovanni een rolmodel en steun en toeverlaat. Hij moedigde mensen aan om hun ambities waar te maken en bood altijd een luisterend oor. De locatie van de afscheidsplechtigheid was deze week te klein voor de vele honderden mensen die hem een laatste eer wilden bewijzen.
Met Giovanni liep niemand alleen.
Giovanni ‘Gio’ Renato Burke, 9 november 1985 – 20 november 2023
Nog geen reactie — begin de discussie!