Talk of the Town
Jonasz Dekkers staat stil bij het bombardement dat het hart uit onze stad rukte. Volgens hem heeft Rotterdam wél een hart, zelfs duizenden. Hij gunt het ons eens ‘diep te huilen’ om onze saamhorige liefde en trots voor de stad. En het eeuwige gezever over lullen en poetsen en lege Make it happen-hulzen eens bij het grofvuil te zetten.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Stuk naar mijn hart❣️
Prachtig stuk. Over de tranen, het niet ‘diepe’ huilen. Heb veel gelezen over de periode na het bombardement. Heb het bestudeerd. Verbazingwekkend en wonderlijk: vrijwel direct na het bombardement, aan het begin van de oorlog, werd het puin al opgeruimd. Vele Rotterdammers werkten hier aan mee. Niet altijd slopers. Het was handwerk. Soms gewone mensen die met touwen de muren onttrokken en met de brokstukken de grachten dempten.. Wat overbleef was een grote lege vlakte, met af en toe een gespaard gebouw ( denk aan de Laurenskerk!) Die gapende vlakte gecreëerd door Rotterdammers bleef door de bezetting van de Duitsers jarenlang bestaan. Was het omdat er tijdens het bombardement zo weinig slachtoffers waren (men was gewaarschuwd en de huizen in het hart waren verlaten) dat deze opruimwoede zo rap erna kwam? Was het dat er zoveel steen werd vernietigd en zo weinig mens? Ik weet het niet. In deze vlakte zijn wat bijzondere experimenten geweest: een opera, een opgedragen gedicht, noodwinkels die sprookjesachtige kunst op de gevels hadden. Het was misschien de eerste verkenning van een nieuwe identiteit. Ondertussen werd door de gemeente op last van de Duitsers door de gemeente-architect heer Witteveen een plan gemaakt voor de wederopbouw. Rotterdam was belangrijk voor de Duitsers door zijn haven. Het plan was geheel traditioneel in jaren dertig stijl – zo gewild door de Duitsers- met toch wat nieuwe stedenbouwkundige vondsten. Zo hard werd er aan gewerkt dat Witteveen op een legerbed geslapen schijnt te hebben op het kantoor om het af te krijgen. Zo haastig dat het ontwerp enkel de voorgevels betrof. Dit hele plan verdween in de la toen de Duitsers al hun aandacht op de gevechten in Rusland moesten richten. Voor en na de bevrijding hebben toen een groep visionaire ondernemers samen een gedurfd plan bedacht, er architecten bij betrokken en wisten de gemeente hiermee te overtuigen. Met het na oorlogse optimisme is men met dat plan gestart. Nu wereldwijd geroemd onder stedenbouwkundigen.
Weinig slachtoffers, jarenlang een lege vlakte. Misschien heeft dat meegespeeld?