“De waardering uit de stad telt dubbel – want de stad is waar we het uiteindelijk voor doen”

Dankwoord Laurenspenning

Op 21 november kregen Eeva Liukku en Hilde Westerink de Laurenspenning uitgereikt. Lees hier het dankwoord van hoofdredacteur Eeva Liukku: “Rotterdam ziet, erkent en viert de onafhankelijke journalistiek.”

De Laurenspenning is vernoemd naar de heilige Laurentius, de beschermheilige van  Rotterdam. De stichting Laurenspenning verwijst naar een 13e-eeuws geschrift waarin staat opgetekend dat Laurentius in het jaar 258 op bevel van de Romeinse keizer Valerianus de marteldood stierf door verbranding, terwijl hij vastgebonden lag op een ijzeren rooster. In het geschrift staat: “Met het licht waarmee hij zelf werd aangestoken, verlichtte Laurens de wereld tot in verre omtrek”.

Toen ik deze anekdote las, begreep ik direct waarom wij de Laurenspenning dit jaar krijgen toebedeeld. Ik kan geen betere metafoor bedenken voor de staat van de journalistiek.

Vrij snel ontstonden dan ook de ideeën voor deze speech in mijn hoofd.

Met onze kritische journalistieke verhalen jagen wij regelmatig een Rotterdamse keizer in het harnas

Ik zou natuurlijk kunnen opmerken hoe wij met de kritische journalistieke verhalen die wij publiceren regelmatig een Rotterdamse keizer in het harnas jagen. Ik zou een vergelijking kunnen maken hoe een progressief platform oprichten voor ‘de harddenkende Rotterdammer’ in een anti-intellectuele stad soms voelt als een zelfverkozen martelaarschap terwijl je de stad probeert te verlichten.

Ik zou vervolgens kunnen vertellen hoe het was om als volledig vrouwelijke directie, terwijl de mansplaining ons om de oren vloog, een online platform op te richten in een tijd dat de verdienmodellen van de journalistiek aan diggelen lagen. Ik zou kunnen vertellen hoe de journalistiek nu moet opboksen tegen de algoritmes, macht en particuliere belangen van Big Tech.

Tuig van de richel

Ik zou de metafoor van Laurentius uitstekend kunnen gebruiken om u te wijzen op het feit dat onze beroepsgroep door regeringspartijen ‘tuig van de richel’ wordt genoemd. Ik zou u vertellen dat de journalistiek vandaag zelfs letterlijk onder vuur ligt: in Gaza zijn er tenminste 128 journalisten gedood sinds 7 oktober 2023.

Het is niet dat het niet waar is. Het klopt allemaal.

En toch. En toch.

Als ik mij alleen maar zou focussen op de lijdensweg die de journalistiek aflegt, dan zou dat wel erg ‘zuur beton’ zijn… nietwaar?

De toekenning van de Laurenspenning is in het licht van al deze sombere ontwikkelingen juist zo bijzonder: het viert de journalistiek en erkent de waarde die het heeft voor de samenleving.

Schouderklopjes

Wij journalisten zijn vaak niet zo goed in het vieren van onze successen. Ik ben persoonlijk niet de sterkste in het uitdelen van schouderklopjes en complimenten. We zijn altijd onze eigen grootste criticasters. Er kan áltijd wat beter. Of er is geen tijd. Goed stuk, en nu weer dóór naar de volgende deadline. Het woord trots krijg ik vaak moeizaam uit mijn mond. Toen heel de stad trots was op de nieuwe iconen en de opleving van de stad, hadden wij er zoveel moeite mee dat we er in 2016 zelfs een heel boek over schreven.

We zijn een redactie die als missie heeft om de Rotterdamse clichés die onze stad vaak gijzelen van hun voetstuk te halen. Maar misschien is er één Rotterdams cliché waar we zelf ook niet aan ontkomen: hard werken, geen praatjes, dat is goed genoeg.

Daarom wil ik van dit moment gebruik maken om wél te vieren. Ik denk vaak bij mezelf: ik heb de leukste baan van de stad. Want ja, er is een hoop gediscussieerd, vergaderd, getwist. Maar wát hebben we een hoop lol gehad en wat hebben we véél bereikt.

Vers Beton is geworden wat het vandaag de dag is, dankzij de inbreng van velen. Enkele uit de beginperiode wil ik even benoemen.

Om te beginnen was er Florian Schroiff, de geestelijk vader van Vers Beton, die zo’n kleine vijftien jaar geleden de vraag stelde: “Waarom is er eigenlijk geen website over Rotterdam?” en met deze profetische woorden bouwde hij vervolgens een website. 

We hadden wel een manifest, maar geen businessplan

Het groepje oprichters in 2011/2012 had veel bravoure, ambities en branie – maar we hadden geen journalistieke opleiding en amper ervaring. We hadden wel een manifest, maar geen businessplan. 

Inge Janse legde ons enkele basisregels over journalistiek uit, zoals dat je wederhoor moet halen en hoe je eindredactie doet. 

Floor Cornelisse had vanaf het begin de vooruitziende blik dat we niet alleen een platform voor schrijvers, maar ook voor beeldmakers moesten zijn. Dankzij haar hebben we nu zo’n fantastische unieke beeldredactie.

Hilde Westerink beschouwde het bijeengeraapte zooitje en vertelde ons dat het nergens toe zou leiden zonder juridische structuur, langetermijnstrategie en inkomsten.

Alex Furtado was de eerste die advertenties voor ons wist te verkopen.

Nienke Binnendijk liet ons nadenken over hoe we een ledenmodel moesten opzetten.

Margot Smolenaars stond aan de basis van de onderzoeksredactie.

Marianne van de Velde en Christian Jongeneel staan al jaren klaar met nuchtere adviezen als toezichthouders van de stichting.

Een galerij met afbeeldingen

Galerij navigatie

Galerij navigatie pijlen

1 / 8

Harde kern
Veel van deze mensen zijn niet meer actief. We hebben nu een fantastische harde kern met Willemijn, Teun, Sharyfah, Saskia, Astrid, Max, D’Avellonne, Abe en Mirjam. Ik kan niet iedereen noemen: in het hele bestaan van Vers Beton hebben zo’n 800 mensen in beeld of tekst ooit een bijdrage geleverd. Wat ik vooral wil zeggen – Vers Beton is niet wij tweeën.  We doen het altijd samen met anderen.

Mijn naam is vaak het meest zichtbaar als hoofdredacteur, ik word altijd gevraagd. Maar ik heb dit nooit zonder Hilde kunnen doen. Daarom ook een woord aan Hilde: Hilde, het was een groot plezier om dit samen met jou te doen. Je kijkt altijd vooruit, je bent een inspiratiebron, ik heb veel van je geleerd, ik heb niet alleen een fijne collega, maar er ook een goede vriendin bij gekregen.

Tot slot, Vers Beton zou in de laatste plaats niet kunnen bestaan zonder de steun van onze lieve leden die onafhankelijke journalistiek een warm hart toedragen.

Dankjewel, bestuur van de stichting Laurenspenning, dat we dit nu allemaal mogen vieren. Rotterdam ziet, erkent en viert de onafhankelijke journalistiek. De waardering uit de stad telt dubbel – want de stad is waar we het uiteindelijk voor doen. We zijn kritisch, omdat we van deze stad houden.