Essay
Als Sharyfah Bhageloe haar vader meeneemt naar migratiemuseum Fenix, bekruipt haar een unheimisch gevoel: al het persoonlijke lijkt er gepolijst. Waar zijn de rafelranden van migratie, vraagt ze zich af. Triest genoeg vinden zij en haar vader het antwoord niet in de kunst, maar in het deurbeleid van Fenix. Een persoonlijk verhaal over weggaan en aankomen, over aanwezig zijn, maar je nooit helemaal thuis voelen.

Al 2 reacties — discussieer mee!
❤️
Wil even reageren op de reactie van Fenix. Als je een ticket voor het museum koopt bij de museum website ben je verplicht een tijdslot te kiezen. Daarmee wordt automatisch toegang gegeven tot alle tentoonstellingen dat staat er. Dat Sharyfah en haar vader een vreemd gevoel krijgen dat zij er extra op worden gecontroleerd is, vanuit het perspectief dat uitgebreid wordt geschetst in dit artikel, goed invoelbaar. Het is tekenend dat de reactie van Fenix hier ook neutraal en a-politiek probeert te zijn.