Evelien Seegers (1989) noemt zichzelf ook wel een visueel dichter of moderne romanticus. In haar werk is ze onbewust altijd op zoek naar een vorm van melancholie. Of het nu gaat om een groots gebergte of een klein stadstafereel. Deze specifieke blik op haar omgeving/het landschap uit zich in een poëtische beeldtaal. Een project start vaak met een kleine (persoonlijke) vraag die ze in beeld groots probeer t te beantwoorden. De camera is voor haar ook wel een middel nieuwe ontmoetingen te creëren en naar voor haar onbekende plekken af te mogen reizen.